Young Gods – Hymypoika (2003)

Regie: Jukka-Pekka Siili | 90 minuten | drama | Acteurs: Jenni Banerjee, Jarkko Niemi, Reino Nordin, Jussi Nikkilä, Laura Malmivaara, Ville Virtanen, Kari Heiskanen, Ville Kivelä, Mervi Takatalo

Is de zin “Het is toch wat met die jeugd van tegenwoordig” je lijfspreuk dan word je op je wenken bediend met deze film. De personages in ‘Young Gods’ zuipen, vrijen en vloeken erop los alsof hun leven er vanaf hangt. Het clubje doet niet veel met hun leven en geniet ervan om wat doelloos rond te hangen op straat. Zucht. Het is toch wat met de jeugd van tegenwoordig…

In het Finse ‘Young Gods’ maken we kennis met Jere (Nordin) en zijn vrienden. De jongens zijn net afgestudeerd en genieten van het vrije leven. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Jere besteedt veel tijd aan zijn vriendinnetje Reetta (Banerjee) en aan zijn maten. De stoere Markus is continu op meidenjacht en ook de zwaarlijvige Sami (Virtanen) gaat op zoek naar liefde.

De stille, introverte Taavi (Nikilä) is een buitenbeentje. Sinds de dood van zijn ouders is de wees continu bezig om alles wat hij ziet te filmen. Het leven trekt aan hem voorbij via zijn handheld camera. Taavi’s vrienden zijn het ietwat bizarre gedrag van hun kameraad inmiddels wel gewend.
Het gedrag van Taavi en zijn omgeving verandert dramatisch als de jongens een vreemde weddenschap afsluiten. Iedere vrijpartij moet op film worden vastgelegd. De weddenschap drijft langzaam een wig tussen de vriendenclub als blijkt dat niet iedereen is opgewassen tegen de groepsdruk en de morele bezwaren die aan het spel kleven.

Seksende tieners, veel naakt en inmorele mensen: je zou verwachten dat je met de Finse variant van ‘Ken Park’ of ‘Bully’ te maken hebt. Maar wees niet bang, in tegenstelling tot de vunzige exploitatie van vrijende tieners die shockregisseur Larry Clark erop nahoudt in zijn films, is ‘Young Gods’ een redelijk ingetogen productie geworden. Toegegeven: er zit veel naakt in de film, maar de camera zoomt niet al te nadrukkelijk in op de liefdesdaden van de acteurs.

‘Young Gods’ heeft een afstandelijk en kille uitstraling. Veel beelden zijn geschoten met grofkorrelige camera’s en statische camerahoeken. En hoewel er heel wat blote mensen voorbij paraderen, wordt het naakt op een organische en geloofwaardige manier in het verhaal verwerkt. Dit is geen film met naakt om het naakt. De koude ‘feel’ van de film zorgt er wel voor dat je je af en toe buiten gesloten voelt: je kunt nooit echt kennis maken met de personages, omdat de sfeer nergens intiem wordt.

De manier waarop ‘Young Gods’ in beeld gebracht wordt is een mengeling van conventionele camerahoeken en veel wild zwiepende handhelds. het uiterlijk van de film is een kruising tussen een doorsnee tienerfilm en een soort documentaire. Voor de MTV-jeugd is die stijl wel vertrouwd, maar wat oudere, conventionele filmkijkers zullen waarschijnlijk wel even moeten wennen aan de korte, heftige montages en flitsende beeldtaal.

Het acteerwerk is echter heel sterk, zodat de film voor de doorbijters zeker genietbaar is. De jonge cast zet mooie rollen neer en geeft je continu het gevoel dat je naar echte mensen zit te kijken. En dat is knap, want de dialogen willen nog wel eens pompeus en quasi literair aanvoelen.
Ook de plotontwikkelingen nemen wel eens een loopje met de werkelijkheid. Dat het verhaal niet goed afloopt, mag geen verrassing zijn, maar de manier waarop de jongeren ontsporen in hun zoektocht naar zelfacceptatie, groepsbinding en eigenwaarde is enigzins vergezocht.
Zo leidt het spel om eigen seksvideo’s te maken tot een wel erg duistere queeste naar de krochten van de menselijke ziel. Onwetende jongeren die ineens belanden in schimmige huizen van SM-echtparen en hun heil zoeken in verkrachtingen zijn wel erg bizar. Dat ieder mens op zoek is naar erkenning van een groep is niet eens zo’n raar idee, maar de manier waarop de jongeren in deze film dat doen gaat wel erg over de top.

De vreemde plotontwikkelingen en kille cameravoering doen echter niets af van het feit dat ‘Young Gods’ een heftige en goed gespeelde film is geworden. Je zou de rolprent kunnen vergelijken met de anti-drugsfilm ‘Requiem for a Dream’: ook dat is een productie waarin de zwaktes van de mens leiden tot een neerwaartse spiraal van ellende. Bot, snoeihard maar met het hart op de goede plaats.

Frank v.d. Ven