Zatoichi at Large-Zatôichi goyô-tabi (1972)
Regie: Kazuo Mori | 88 minuten | drama, actie, avontuur | Acteurs: Shintarô Katsu, Rentaro Mikuni, Hisaya Morishige, Etsushi Takahashi, Naoko Otani, Osamu Sakai
Zatoichi is eigenlijk de Japanse James Bond, Robin Hood en Superman tegelijk, maar nobeler dan de eerste twee en minder schizofreen dan de laatste. De vingervlugheid van zijn zwaardkunsten is geroemd en gevreesd en wordt in de Zatoichi-reeks – deze aflevering is één van de laatste van de vijfentwintig tussen 1962 en 1973 geschoten films – breed uitgemeten. Nog beroemder is zijn hoogstaande moraal; geheel in de traditie van de samoerai vecht Zatoichi voor de zwakkeren en wordt zijn fair play en mededogen met de geslagenen gerespecteerd. Zatoichi is een held zonder ego. Niet dat de Zatoichi-films zwaar op de hand of overdreven gewelddadig zijn, al spuit er hier en daar wat bloed in het rond. Het zijn publieksfilms met humor, vaart, goeien en slechten. Voorspelbaar entertainment, maar wel degelijk gemaakt; wat de filmreeks uniek maakt zijn Zatoichi zelf en de uitgesponnen vechtscènes.
In ‘Zatoichi at Large’ moet de blinde held behalve de medemens ook zijn eigen hachje redden. Een hoogzwangere vrouw wordt langs de kant van de weg overvallen, bevalt van haar kind met hulp van de passerende Zatoichi en sterft. Zatoichi brengt het kind naar de vader, maar het oudere broertje van de pasgeborene identificeert hem als moordenaar. Om zijn onschuld te bewijzen neemt Zatoichi het op tegen de yakuza (georganiseerde misdaad), die de deugdzame familie afperst.
Een simpel verhaaltje, maar de nobele vechtkunsten van Zatoichi maken het acceptabel. Veel leuker dan onze moraal toch? Geen blijde boodschap of collectebus, maar opoffering en strijd. Natuurlijk, Zatoichi is een filmheld, maar wel een uitgesproken menselijke, één die geen licence to kill of cape nodig heeft, maar slechts zijn hart en zintuigen. Op eigen kracht dus en het ziet er ook nog eens mooi uit, een beetje Sergio Leone, maar toch ingetogen Oosters.
Quentin Tarantino was dit al opgevallen en keek de esthetische vechtkunst van de Zatoichi-films af voor zijn ‘Kill Bill’-reeks, die er nog gelikter uitziet dan de films van de inspirator zelf. In 2003 regisseerde en speelde Gouden Leeuw-winnaar Takeshi Kitano (‘Fireworks’) Zatoichi nog eens, maar die film ging verloren in het publicitair geweld rond het verschijnen van ‘Kill Bill’.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3