New York City Serenade (2007)

Regie: Frank Whaley | 103 minuten | drama, komedie | Acteurs: Freddie Prinze Jr., Chris Klein, Jamie-Lynn Sigler, Ben Schwartz, Christopher DeBlasio, Todd Barry, Kate Bayley, Emma Bell, George Bryant II, Heather Bucha, Alexander Chaplin, Joanna Chilcoat, Chase Coleman, Raymond De Felitta, Nada Despotovich, Abigail Forman, Wallace Shawn, Frank Whaley

Twintigers of dertigers die hun leven nog niet goed op de rails hebben, het is een veel gebruikt thema in films. Je moet dan van goeden huize komen om met een vernieuwende produktie op de proppen te komen. Frank Whaley, acteur, schrijver en regisseur, doet met de indie film ‘New York City Serenade’ een halfslachtige poging, maar zijn inspanning betaalt zich niet helemaal uit.

Hoewel het in het echt waarschijnlijk allang gebeurd zou zijn, zijn de twee jeugdvrienden, Owen (Freddie Prinze Jr.) en Ray (Chris Klein), in ‘New York City Serenade’ nog altijd niet uit elkaar gegroeid. Owen lijkt het het meest voor elkaar te hebben. Hij heeft een aantrekkelijke en trouwe vriendin, Lynn, (Jamie Lynn Sigler, “The Sopranos”) en hoewel hij zijn geld verdient bij een foto-ontwikkelcentrale, niet bepaald een baan waar hij als kind al van droomde, heeft hij wel ambities om films te gaan regisseren. Zijn eerste korte speelfilm is zelfs geselecteerd voor een filmfestival, dus het heeft er alle schijn van dat het met Owen de goede kant op gaat. Dan heeft Ray (Chris Klein) zijn zaakjes in ieder geval minder goed op orde. Naast een dochtertje dat bij zijn vuilbekkende ex woont, heeft Ray een flinke alcoholverslaving. De jongeman weet geen baantje vast te houden en het drummen in zijn bandje ziet hij ook niet als serieuze tijdsinvulling: het is slechts een manier om makkelijk aan drank en vrouwen te komen. Ondanks deze verschillen blijven Owen en Ray elkaar regelmatig zien. Na een avondje stappen belanden de twee bij een feestje, waar Owen – ondanks zijn slappe tegengesputter dat hij niet wil – vreemdgaat. Hij voelt zich er vreselijk schuldig over, maar vertelt niets aan Lynn. De volgende dag komt de waarheid (op een ongeloofwaardige manier) aan het licht en Lynn maakt het uit. Owen is ontroostbaar, maar Ray krijgt zijn zin: nu Lynn uit beeld is, mag hij mee naar het filmfestival. Daar aangekomen loopt het helemaal uit de hand.

‘New York City Serenade’ speelt zich af in de jaren negentig, toen de mobiele telefoons nog niet ingeburgerd was. Verder voegt de keuze om de film zich in die periode af te laten spelen niet zoveel toe. Ook het feit dat het zich in New York afspeelt, heeft weinig waarde. Het verhaal van de vriendschap van twee dertigers die allebei nog te maken hebben met de laatste stuiptrekkingen van de puberteit had zich in elke willekeurige stad af kunnen spelen. Het is niet helemaal duidelijk wat Whaley nu eigenlijk wil vertellen met deze film. Soms lijkt het of hij de komische kant op wil, maar eigenlijk is het diep triest om mensen te zien die zo’n zooitje van hun leven maken. Niet alleen Ray gooit er namelijk met de pet naar, ook voor Owen hoef je weinig bewondering op te brengen. De ontwikkeling die de twee doormaken is niet meer dan cliché en de epiloog is voorspelbaar en weet daarom niet te bevredigen. Het acteerwerk is matig tot gemiddeld; met Freddie Prinze Jr. en Chris Klein in de gelederen heeft Whaley natuurlijk niet het neusje van de zalm van hun generatie weten te strikken en dat merk je. Met een sterkere cast, personages om wie je wat meer zou geven en een strakkere regie was er van ‘New York City Serenade’ vast nog wel iets te maken geweest, maar helaas schiet de film op veel punten tekort.

Monica Meijer