Autopsy (2008)

Regie: Adam Gierasch | 96 minuten | horror, thriller | Acteurs: Michael Bowen, Robert Patrick, Jessica Lowndes, Ashley Schneider, Ross Kohn, Jenette Goldstein, Robert LaSardo, Arcadiy Golubovich, Ross McCall, Gregg Brazzel, Elijah Hardy, Kevin M. White, Tatyana Kanavka, Jeff L. Deist, Eric F. Adams, Janine Venable, Marcus Morales

Regisseur Adam Gierasch heeft in het verleden met verschillende horrorgrootmeesters – waaronder Tobe Hooper en Dario Argento – samengewerkt, en hij heeft het project ‘Autopsy’ uitgekozen om te laten zien wat hij allemaal geleerd heeft. en om hier vervolgens zijn eigen zieke, bloeddorstige sausje overheen te kunnen gooien. Want, hoewel geslaagd in zijn soort, en beschikkend over zwarte humor en semi-artistieke touches, ziek is Gierasch’ debuutfilm zeker. Houd je niet van zogenaamde “martelpornofilms”, zoals de ‘Hostel’- en ‘Saw’-serie, blijf dan ver weg van dit donkerrood gekleurde gruweltheater.

Waar de eerste ‘Hostel’-film in de eerste helft van de film nog verrassend veel aandacht aan personages en een onschuldige, subtiele opbouw besteedde, is Gierasch nauwelijks in achtergronden geïnteresseerd en plaatst hij zijn hoofdrolspelers binnen enkele minuten al op de plek waar alle gruwelijkheden plaatsvinden, te weten het ironisch genaamde “Mercy” ziekenhuis. De vrienden komen hier terecht nadat ze met hun auto een ontsnapte patiënt uit het ziekenhuis hebben overreden en het snel arriverende ambulancepersoneel ze allemaal voor nader onderzoek besluit mee te nemen. Ook al is er eigenlijk niemand gewond (behalve de patiënt), de jonge vrienden besluiten toch maar mee te gaan. Want je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen. En in een ziekenhuis ben je immers altijd in goede handen, Toch?

Het ambulancepersoneel gedroeg zich al vreemd en dwingend, en aangekomen in het ziekenhuis wordt het er niet beter op. De dienstdoende zuster is dominant en wil per se iedereen onderzoeken en op één plek houden. En er kan steeds maar één iemand tegelijk naar de operatiekamer. Ach ja, beddentekort is overal aan de orde van de dag.

Het voelt al direct aan als slecht nieuws, maar het duurt even voordat het echt “interessant” wordt. Één van de vrienden wordt al wel snel onschadelijk gemaakt door de verplegers, maar echt gruwelijk is het dan nog niet. Ook de schrikmomenten zijn dan nog niet effectief. Verder helpen de gebruikelijke domme acties van sommige personages ook niet mee. Want ook al houd je van een snuifje of een waterpijpje op zijn tijd, hoeveel mensen zouden een onbekende, experimentele drug gebruiken, aanbevolen door een intimiderende, crimineel uitziende broeder, in een ziekenhuis dat vanaf het begin al argwaan opwekt? Het duurt daarom even voordat de kijker helemaal “om” is. Wanneer de rits van een (gevulde) lijkenzak uit zichzelf opengaat en er ineens, redelijk cheesy, een grijs gekleurde hand uitgeschoten komt, is het een geinig moment, maar nog niet iets wat veel indruk maakt of getuigt van originaliteit.

Dit verandert wanneer één van de dames op onderzoek uitgaat en aangevallen wordt door uit de hoek van een kamer stormende “patiënt” en zij, terwijl ze hem van zich af probeert te duwen, per ongeluk zijn slecht dichtgenaaide buik openscheurt en ze bedolven wordt onder darmen en andere ingewanden van de onfortuinlijke man. Vanaf dit punt is het duidelijk dat alle remmen los (kunnen) gaan en dat alles mogelijk is. Het is zo veel, vies, en bloederig, dat het fascinerend wordt en er, tegen alle goede smaak en gezond verstand in, een verlangen of op zijn minst nieuwsgierigheid is, naar de volgende excessieve of creatieve gruwelscène. Wat zou Gierasch nog allemaal voor de kijker in petto hebben?

Heel wat, zo blijkt. En het is niet eens altijd alleen maar goor, maar ook klassiek spannend, zoals in de scène waarin Emily (Jessica Lowndes) een mobieltje te pakken probeert te krijgen dat vlakbij een verpleger ligt, die druk bezig is met een schuurmachine. Ook een sadistisch moment met een handboor, is memorabel. Maar het pièce de resistance vindt plaats aan het einde van de film, en dient echt met eigen ogen gezien te worden. Één van de personages wordt dan geconfronteerd met een in zorgwekkende staat verkerende vriend. Terwijl de camera langzaam om hem heen draait, wordt de kijker getrakteerd op een bijna surrealistisch schouwspel, die voor optimaal effect eigenlijk in 3D waargenomen zou moeten worden. Het zijn dit soort momenten die de film boven de middelmatigheid uittrekken en memorabel maken.

Ook al is ‘Autopsy’ geslaagd, het is geen echte hoogvlieger. De plot zelf is weinig verrassend en kent geijkte elementen als de agent die te hulp komt maar de beller voor gek verklaart omdat het bewijsmateriaal plotseling is verdwenen. Of de zich beterende held, die terugkomt na een laffe actie en zich opoffert voor zijn vrienden. Ook zijn sommige griezelig bedoelde scènes weinig effectief, zoals in het geval van enkele confrontaties met rondzwervende patiënten. Maar de sterke punten bieden voldoende compensatie voor de mindere momenten. Actrice Jessica Lowndes is een goede keuze voor één van de belangrijkste rollen in de film. Ze is mooi maar gedraagt zich tamelijk intelligent, is stoer, en kan overtuigend doodsangst communiceren. Robert Patrick is lekker gemeen als de arts en het (zieke) meesterbrein van het ziekenhuis, die uiteindelijk zelfs in volledige Terminator-modus op onze held(en) af blijft komen. De composities van de shots zijn verder soms verrassend mooi, en naast de creativiteit in de horrorscènes, bedient Gierasch zich regelmatig van een impressionistisch kleurgebruik, ongetwijfeld geïnspireerd door Argento’s horrorklassieker ‘Suspiria’. Maar, artistiek of niet, tenslotte gaat het maar om één ding in deze film: de kijker verontrusten met verrassende en gruwelijke taferelen. En daarin zijn de filmmakers prima geslaagd.

Bart Rietvink

‘Autopsy’ verschijnt vrijdag 1 maart 2013 op DVD en blu-ray (in de ‘Movies to Die For: There Will Be Blood’ box, samen met ‘Tormented’ (2009)).