El último verano de la Boyita (2009)

Regie: Julia Solomonoff | 93 minuten | drama | Acteurs: Guadalupe Alonso, Nicolás Treise, Mirella Pascual, Gabo Correa, María Clara Merendino, Guillermo Pfening, Arnoldo Treise, Claudio Quinteros, Silvia Tavcar, Edith Nadalin, Magalí Fernández, Paula Siero, Pochi Ducasse, María Florencia Balivasevic, Héctor Streck, Narciso Figueroa, Víctor Denardi, Ángel Ríos, Néstor Fournier, Horacio Charadia, Daiana Treise, Maximiliano Treise, Sebastián Treise, Matías Treise, Ismael Retamal, Enrique Kreymborg, Emanuel Martínez

Bekroonde “coming of age” arthouse film van de Argentijnse filmmaakster Julia Solomonoff, die de belevenissen volgt van de jonge Jorgelina op haar pad naar de volwassenheid en de bijzondere vriendschap met Mario, een ranch-hulpje. Guadalupe Alonso speelt heel naturel de rol van Jorgelina, het jonge meisje die het moeilijk heeft nu haar oudere zus Luciana (María Clara Merendino) de puberteit heeft bereikt: ineens is ze met heel andere dingen bezig en is er een einde gekomen aan hun onderlinge vertrouwelijkheid. Voorheen deden ze alles samen, maar nu heeft Luciana vriendinnen van haar eigen leeftijd, waar ze mee praat en lol mee heeft.

Zelf zit Jorgelina ook in een overgangsfase, omdat ze geen klein kind meer is, maar ook nog niet de overgang naar adolescentie gemaakt heeft. Tot overmaat van ramp zijn er ook tussen hun ouders grote spanningen, wat zijn weerslag heeft op het gezin. Tijdens de zomer blijft Jorgelina niet bij haar moeder en zus, maar gaat ze met haar vader mee naar het platteland, waar de familie een caravan annex zomerhuisje heeft, genaamd “la boyita”. Dat is ook meteen de koppeling met de titel, die vertaald “De laatste zomer van la boyita” heet.

Op de uitgestrekte pampa’s (wat vlakte betekent) waar Argentinië om bekend staat, ontmoet ze Mario (Nicolás Treise). In een reeks voortkabbelende scènes als ze het landschap verkennen ter paard, praten en spelen, worden ze vrienden. Solomonoff brengt de nuances heel goed in beeld, maar heeft voor de verfilming van haar eigen scenario wel de acteercapaciteiten van haar jonge hoofdrolspelers. Die zijn in elk geval goed gecast, want zowel Alonso als Treise laten zien dat ze prima in staat zijn om complexe emoties weer te geven en nuances aan te brengen in hun spel.

Centraal hierbij staat het ongewone geheim dat Mario mee draagt over zijn eigen identiteit, dat makkelijk rampzalig had kunnen uitpakken, maar de film slaagt hier met vlag en wimpel in. En toch blijft er iets knagen. Het is allemaal net even te gelikt. Solomonoff heeft een vernisje over de film aangebracht, dat afbreuk doet aan haar – ongetwijfeld – integere bedoelingen. Haar geboorteland wordt prachtig in beeld gebracht, waarbij de nare kanten van de tijdsperiode waarin de film zich afspeelt achterwege blijven.

Ter verdediging zal de dictatuur en de mensenrechtenschendingen ongetwijfeld grotendeels buiten het gezichtsveld van een kind als Jorgelina zijn gevallen en is dat ook niet het onderwerp van de film. De thema’s die wel aan de film ten grondslag liggen, zijn er nu juist op gericht om de gunsten van het filmhuispubliek te winnen. Volkomen legitiem natuurlijk, maar het ligt er allemaal zo dik bovenop, dat het doorzichtig wordt en juist afstoot.

Tegelijk heeft dat critici en kijkers niet verhinderd om lovend over de film te zijn. En dat de film bij het in roulatie gaan een favoriet was in het circuit, bleek wel uit de prijzen die de film won op festivals in Miami, Sofia en Thessaloniki. Over de hele linie genomen is ‘El último verano de la Boyita’ dan ook echter een mooi en boeiend sfeerportret geworden van een meisje in ontwikkeling en een jongen in onzekerheid. De pogingen van de regisseur om te behagen moeten maar op de koop toegenomen worden.

Hans Geurts

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 15 juli 2010