Jurassic World: Rebirth (2025)

Regie: Gareth Edwards | 144 minuten | actie, avontuur, science fiction | Acteurs: Scarlett Johansson, Jonathan Bailey, Rupert Friend, Mahershala Ali, Ed Skrein, Manuel Garcia-Rulfo, Luna Blaise, David Iacono, Niamh Finlay, Audrina Miranda, Bechir Sylvain, Philippine Velge, Adam Loxley

Wat valt er nog te zeggen? Na zes voorgangers probeert ‘Jurassic World: Rebirth’ (2025) wederom de magie van ‘Jurassic Park’ (1993) te reproduceren. Maar wat heeft deel zeven nog toe te voegen nadat de eerste trilogie alles van de natuurlijke orde en “science gone wrong” al heeft behandeld en de vorige trilogie zich opvallend genoeg wilde focussen op dinosauriërs in uniform, klimaatverandering en GMO-bestrijding? ‘Rebirth’ lijkt vooral het beste van alles te willen pakken, dat in een blender te gooien, om het vervolgens opnieuw opgewarmd te serveren. In het enthousiasme doet ‘Rebirth’ op het eerste oog veel goed, maar als de initiële spanning eraf is blijkt dat het vooral een snelle snack was. En zoals ieder goed vervolg begint, moet ‘Rebirth’ eerst de vorige films ongedaan maken.

Net zoals de ‘Jurassic World’ films (2015, 2018 en 2022) het “park” uiteindelijk achterlieten, laat ‘Rebirth’ het “world” deel van de serie nu achter. Dinosauriërs zijn weer (bijna) uitgestorven. Vastgeketend aan de stoel moet het publiek dus naar het derde dino-eiland in de serie. Alhoewel de cold open fantastisch is, maakt de film vervolgens een duikvlucht in kwaliteit, spanning en tempo. Het begin zit zo wankel in elkaar dat er vooral verwarring in plaats van spanning ontstaat. Uiteindelijk herpakt ‘Rebirth’ zich halverwege het verhaal en zet het een vrij spectaculaire finale neer, maar dat is niet genoeg om de filmervaring te redden. Die ervaring wordt dit keer verschaft door wetenschapper Loomis (Jonathan Bailey), huurling Bennet (Scarlett Johanssen), het schrikbeeld van de pharmaceutische industrie Krebs (Rupert Friend), en goeie kerel en kapitein Kincaid (Mahershala Ali). En een familie die verdwaald is op het eiland en in het script.

De kern van het probleem zit hem in die twee aparte groepen, verhaallijnen, die niets met elkaar te maken hebben. Enerzijds volgen we ons team professionals dat op zoek gaat naar het DNA van de grootste dinosauriërs die ooit geleefd hebben om daar vervolgens revolutionaire medicatie mee te ontwikkelen. Iedereen in het team heeft een ander idee van de waarde van wetenschappelijke kennis, geld, dinosauriërs en mensenlevens. Jonathan Bailey als doctor Loomis blinkt hier uit als moreel kompas. Anderzijds volgen we een familie die verdwaald is op een eiland vol genetisch gemodificeerde monsters waar ze zich met geen mogelijkheid tegen kunnen wapenen. Dit had kunnen gaan over de waarde van familie in crisistijden en over volwassen worden. Maar geen van dit alles krijgt genoeg ruimte om zich te ontwikkelen. Het gevolg is een halfslachtig ethisch dilemma en een ietwat luchtige familietrip naar een attractiepark. Helaas krijgt ‘Rebirth’ het gedurende de gehele speeltijd niet voor elkaar de twee verhalen met elkaar te rijmen.

De rijm is wat ruw, maar dat betekent niet dat er geen mooie verses te vinden zijn. In de mix van bekende elementen weet ‘Rebirth’ wel oude maar goede krenten uit de pap te halen om die vervolgens wat verder op te pompen. De actie is nog nooit zo bombastisch geweest, de ietwat ondergesneeuwde horror is terug van weggeweest, de trip naar het nieuwe eiland voelt als een avontuur en uiteraard ziet deze Jurassic Park er weer fantastisch uit. Ook voegt ‘Rebirth’ een leuk concept toe aan de filmserie, namelijk de dinosauriërs die níét helemaal netjes uit het lab kwamen. En in deze onstuimige doch ondiepe oceaan stelt iemand een kritische vraag over intellectueel eigendom in plaats van te blijven steken in “mensen doen alles voor geld”, wat desondanks sterk aanwezig is. Allemaal mooi, maar niets nieuws onder de zon. Het geheel komt samen als een survival horror à la ‘The Lost World’ (1997), met de misplaatste focus op familie uit ‘Jurassic Park III’ (2001), en het monster uit de eerste ‘Jurassic World’ (2015). Gelukkig zijn de insecten uit ‘Jurassic World Dominion’ (2022) afwezig, want toen ging het niet eens meer over dinosauriërs. Dat gezegd hebbende, ‘Rebirth’ begaat technisch gezien dezelfde fout met deze nieuwe reageerbuiskikkers, want dinosauriërs zijn het vaak niet. En als er daardoor geen dinosauriërs rondlopen in je dino-film, kun je je afvragen hoe leuk het écht is dat ze dat concept toe hebben gevoegd.

Met het Rebirth-misbaksel lijkt Universal Pictures er heilig van overtuigd te zijn dat het publiek dinosauriërs niet meer interessant vindt. In ‘World’ (2015) was dat de aanleiding voor het creëren van een nieuw monster, zowel in de film als buiten de film om. Ook in ‘Jurassic World: Rebirth’ speelt afnemende interesse op meerdere niveaus een grote rol. Maar Universal lijkt te vergeten dat het origineel wat te vertellen had, personages had die wat meemaakten, leerden en veranderden. Dát is de aantrekkingskracht van het origineel, niet alleen de dinosauriërs. Tekenend is wellicht dat de problemen op Isla Nublar begonnen toen hypocrisie en hebzucht elkaar kruisten, en dat de problemen in ‘Rebirth’ begonnen doordat Universal op weerzinwekkende wijze reclame wilde maken voor een chocoladereep. Misschien is het dan ook geen verrassing dat het publiek de interesse verliest in Jurassic Park.

Sam van Zuilen

Waardering: 2

Bioscooprelease: 3 juli 2025