Last Stop 174 – Última Parada 174 (2008)
Regie: Bruno Barreto | 110 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Michel Gomes, Chris Vianna, Marcello Melo Junior, Gabriela Luiz, Anna Cotrim, Tay Lopez, Vitor Carvalho, Jana Guinoud, Rodrigo dos Santos, Ramom Francisco, Lucas Rodrigues, Yasmine Luyindula, Hyago Silva, Douglas Silva, Gleyson Lima, Rafael Logan, André Ramiro, Alessandra Cabral, Teresa Xavier, Maria Delfina, Marcelo Melo
De kaping in 2000 van bus 174 in Rio de Janeiro en de rechtstreekse uitzending op TV heeft Brazilië destijds aan zijn stoel gekluisterd naar het scherm doen kijken. In de speelfilm ‘Last Stop 174′ is de gebeurtenis echter volledig anders vormgegeven. Het drama van de buskaping zelf komt uiteraard in het filmverhaal uitgebreid aan bod, maar de voorgeschiedenis vormt het hoofddeel van het verhaal. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom kaapt iemand een bus en gijzelt hij de buspassagiers? De noodlottige afloop van dergelijke wanhoopsdaden staat van te voren vrijwel vast.
Regisseur Bruno Baretto onderzoekt de voorgeschiedenis en laat in speelfilmvorm het leven van twee jongens zien, Alessandro en Sandro. Zij zijn beide hun ouders kwijtgeraakt en raken gezamenlijk verstrikt in criminaliteit en gevangenisverblijf. Daarmee is tegelijkertijd een deel van de sfeer gezet, het verhaal speelt zich grotendeels af in de favelas (sloppenwijken) van Rio de Janeiro. De – onvermijdelijk – rauwe beelden van armoede en geweld, straatkinderen, lijm snuiven, gangs die elkaar bestrijden, straatovervallen en dergelijke kennen we uit eerdere Braziliaanse films als ‘Cidade de Deus’ en ‘Tropa de Elite’.
Het verhaal begint in 1983. Alessandro wordt als baby door drugsdealer Meleca (Rafael Logan) bij zijn alleenstaande moeder Marisa (Cris Vianna) weggehaald. Zij heeft verkochte drugs niet afgerekend, het geld was nodig voor medicijnen voor haar kindje. Haar baby wordt uit haar armen gerukt. Marisa stort zich op haar zoektocht en vindt troost bij de Evangelische Kerk, maar blijft zoeken naar haar kindje.
Het verhaal maakt dan een tijdsprong naar 1993. De moeder van Sandro, een tienjarig jongetje, wordt bij een roofoverval op haar eethuisje doodgestoken. De jongen wordt opgenomen door zijn tante, maar ontvlucht het huis waar hij zich niet welkom voelt. Hij sluit zich aan bij een groep zwerfkinderen en leeft van kleine misdaad. Hij kan niet lezen en schrijven, maar droomt ervan een rapper te worden. Hij leert een jong meisje, Soninha, kennen en krijgt een soort surrogaat moeder Walquiria (Anna Cotrim) die via een instelling straatkinderen opvangt, voedt en probeert te beschermen tegen drugshandelaren en alle andere gevaren.
Later hoort Marisa van de gewelddadige dood van Meleca en gaat zij opnieuw op zoek naar haar zoon. Sandro (Michel Gomes) en Alessandro (Marcello Melo) ontmoeten elkaar op straat en worden al snel broeders in het kwaad. Als zij in de gevangenis belanden, vindt Marisa bij toeval Sandro en denkt dat hij de verloren zoon is. Bij toeval ontmoet Sandro later Soninha (Gabriela Luiz) weer die een hoertje is geworden. Hij houdt van haar, maar zij kan zich niet binden. Familierelaties lijken dan hersteld te kunnen gaan worden, maar er volgen problemen die leiden tot een in feite totaal uit de hand lopende buskaping.
Vooral de straatbeelden, de rondhangende kinderen, de favela’s, maar ook de fraaie plaatjes van Copacabana zijn het sterkere deel van de film, evenals de het indringende spel aan het einde van dit gijzelingsdrama. De hectiek is dan enorm. Deels is gewerkt met niet-professionele acteurs. Over het algemeen zijn de acteerprestaties van deze amateurs prima, de verhaallijn is echter aan de dunne kant is en de ontwikkelingen daarbinnen zijn voorspelbaar. Enkele bijrollen zijn niet sterk bezet en sommige personages zijn bijna een karikatuur van de werkelijkheid.
De manier waarop op sentimenten wordt ingespeeld bevat soms lichtelijk melodramatische elementen. Dat doet enigermate afbreuk aan het verhaal, maar is niet al te storend. Gebeurtenissen als deze kennen geen happy end. ‘Last Stop 174′ is een op momenten indringende film die de rauwe realiteit onopgesmukt en soms weinig genuanceerd over je uitstort.
Rob Veerman
Waardering: 3
Bioscooprelease: 11 juni 2009