Motel Cactus – Motel Seoninjang (1997)
Regie : Ki-Yong Park | 91 minuten | drama | Acteurs: Woong-soo Han, Hee-kyung Jin, Woo-sung Jung, Seung-Hyun Kim, Mi-yeon Lee, Shin-yang Park
De gehele film speelt zich af in kamer 407 van Motel Cactus. Dit motel staat bekend als een liefdeshotel en ligt in Seoul. In het etablissement zien we duidelijk terug wat het fenomeen liefdeshotel inhoudt. De film bestaat uit vier verschillende verhalen, zonder dat er een duidelijke relatie tussen deze mensen bestaat. Een jonge vrouw met haar minnaar, een student met een vriendin, een dronken werknemer die een dronken dame meeneemt en twee oud geliefden die het nog eens met elkaar willen proberen.
Als kijker word je op indrukwekkende, en arty, wijze meegenomen met de paren. Met behulp van verschillende camerastandpunten ben je volledig toeschouwer van alles wat er zich tijdens zo’n verblijf voordoet. En omdat de kamer niet heel groot is zijn veel beelden close-up. En soms zelf nog meer dan dat, je zit er als kijker te dicht op, te dicht op de huid. Dit heeft wel een groots effect, de emoties worden voelbaar.
De acteurs, het zijn er slechts zes voor de hele film, spelen ook erg in op deze emoties. Met behulp van veel sex, en veel ruzie, wordt enorm gebruik gemaakt van expressie. En dit gaat er, net als de sex, bijna dierlijk aan toe. Er wordt gehuild, geschreeuwd, gezwegen. Er zijn enorme uitbarstingen, bijna extreem, maar ook momenten van tederheid. Het beeldmateriaal overtuigt op elk moment. Omdat het verhaal zich afspeelt in deze kleine ruimte, maakt het geheel nog beklemmender. Het motel heeft zijn naam, Cactus, te danken aan het gevoel dat je elk moment geprikt kan worden. De vier liefdesverhalen zijn allen problematisch, en worden dan ook met explosieve expressie neergezet, deze ruimte is er en wordt gebruikt.
Het verhaal wordt dus vooral beeldend gebracht, als kunst. Er wordt weinig in gecommuniceerd, vooral de lichaamstaal moet het verhaal vertellen. En soms is zelfs de lichaamstaal niet aanwezig, maar kun je alleen het camerawerk volgen. Dit maakt ook dat de film in zijn geheel niet heel erg toegankelijk is. De melancholie is voelbaar, maar het geheel is niet samenhangend. Daardoor weet je als kijker het melancholische gevoel niet altijd te plaatsen. Het lijkt ook wel alsof de kunst voorrang krijgt ten opzichte van de kijker. Het spontane is er af, en af en toe komen de gebeurtenissen niet realistisch meer over. Dit is bijvoorbeeld het geval bij enkele sexscènes, die nauwelijks meer erotisch aandoen. Toch is deze Koreaanse film ondanks de grote hoeveelheid sex zeker niet pornografisch te noemen.’Motel Cactus’ is, ondanks dat hij af en toe moeilijk te volgen is, in veel opzichten mooi.
Sharon Vonk