Number, Please? (1920)
Regie: Fred C. Newmeyer, Hal Roach | 23 minuten | komedie, korte film | Acteurs: Harold Lloyd, Mildred Davis, Roy Brooks
Een jongeman ziet kans om weer in de gunst te komen bij het meisje dat hem voor een ander heeft laten zitten. In een pretpark negeert ze hem eerst, maar als haar hondje wegloopt, roept ze naast die van zijn rivaal ook zijn hulp in. De uiteindelijke terugkeer van het geliefde huisdier is niet de enige reden tot vreugde die dag, ze mag ook samen met iemand anders een ballonvaart gaan maken.
Probleem is alleen dat ze niet weet wie van de twee heren ze moet kiezen om haar bijzondere ervaring mee te delen. Ze besluit daarom dat degene die het eerst toestemming van haar moeder weet te verkrijgen voor het grote avontuur, de gelukkige zal zijn. Zijn rivaal gaat er snel met zijn auto vandoor, dus telefoneren lijkt de enige manier hem voor te zijn, maar zo eenvoudig is dat nog niet. Er zitten een paar al te flauwe grappen in deze film, zoals het tasje dat van het meisje wordt gestolen en alles wat daarmee samenhangt. Het idee dat Harold ervan verdacht wordt en het tasje vervolgens op allerlei manieren probeert kwijt te raken als was het te ‘heet’, is leuk, maar het duurt te lang en het is ook net iets te koddig en al te voorspelbaar uitgewerkt.
Ook de rivaliteit tussen de twee ‘amants’ komt niet echt uit de verf. Waar de film wel mee scoort, zijn de mini portretjes aan het begin van de film waarin met een paar penseelstreken een beeld wordt geschetst van diverse typen mannen die ieder op hun eigen manier hun liefdesverdriet proberen te verwerken. Dat is erg trefzeker gedaan. Ook fraai zijn de moeilijkheden die de jongeman ondervindt bij het bellen van de moeder van het meisje.
Eerst de zo herkenbare tegenwerking van de telefonistes die geïrriteerd zijn als hun onderlinge geklets wordt onderbroken. Daarna volgt een reeks mislukte telefoongesprekken waarbij hij steeds weer een totaal ander iemand aan de lijn krijgt. Mooi gevonden is dat je de sprekers in kleine kadertjes tegelijk in beeld krijgt als in een split screen, en het is nog komisch ook.
Diana Tjin-A Cheong