Under Milk Wood (1972)

Regie: Andrew Sinclair | 88 minuten | drama, komedie | Acteurs: Richard Burton, Elizabeth Taylor, Peter O’Toole, Glynis Johns, Vivien Merchant, Siân Phillips, Victor Spinetti, Ryan Davies, Angharad Rees, Ray Smith, Michael Forest, Ann Beach, Glynn Edwards, Bridget Turner, Talfryn Thomas, Tim Wylton, Bronwen Williams, Meg Wynn Owen, Hubert Rees, Aubrey Richards, Mark Jones, Dillwyn Owen, Richard Davies, David Jason, Davyd Harries, David Davies, Maudie Edwards, Peggy Ann Clifford, Dudley Jones, Jil Britton, Mary Jones, Angela Brinkworth, Margaret Courtenay, Griffith Davies, Janet Davies, T.H. Evans, Aldwyn Francis, Andree Gaydon, Eira Griffiths, Lucy Griffiths, Dafydd Havard, Bryn Jones, Iris Jones, Rhoda Lewis, Ruth Madoc, Pamela Miles, Brian Osbourne, Dudley Owen, Gwyneth Owen, Ifor Owen, Richard Parry, Susan Penhaligon, Dorothea Phillips, Dilys Price, John Rainer, John Rees, Olwen Rees, Shane Shelton, Gordon Styles, Rachel Thomas, Bryn William, Ieuan Rhys Williams, Gladys Wykeham-Edwards

‘Under Milk Wood’ is de verfilming van het befaamde hoorspel uit 1953 van schrijver annex drinkebroer Dylan Thomas. Dat dit hoorspel überhaupt verfilmd is mag je een wonder noemen. Hoewel de tekst bijzonder beeldend is, lijkt hij voor een filmadaptatie te literair: teveel poëzie en te weinig dialoog. Groter probleem nog is het onderwerp van de film: een doodgewone dag in het doodgewone plaatsje Llareggub. Toch is deze verfilming verrassend goed geslaagd.

Daar ziet het in het begin van ‘Under Milk Wood’ trouwens niet naar uit. Een vertelstem gidst je door de omgeving van het dorpje en vertelt in de poëtische woorden van Thomas over de nachtelijke bewoners: katten, paarden, honden. Het blijkt aanvankelijk lastig om je tegelijk op de woorden, de vertaling en de romantische beelden van het vissersdorpje te concentreren. Na zo’n tien minuten focust het verhaal zich meer op de inwoners van Llareggub en wordt er ook meer gebruik gemaakt van dialogen. Vanaf dat moment is ‘Under Milk Wood’ een stuk eenvoudiger te volgen.

Zowel gedicht als film gaat over leven, dood, erotiek, verlangen en nostalgie. De verteller stelt de dorpsbewoners aan ons voor en vertelt ons over hun leven, liefde en wensen. Hoewel er in het dorp een groot aantal personages rondloopt, zijn zij door hun uitgesproken karakters eenvoudig uit elkaar te houden. Terwijl die bewoners heel gewoontjes en deugdzaam lijken – behalve de bakker met zijn twee vrouwen – kennen zij diep van binnen verlangens die veel minder deugdzaam zijn. Zo wil het schoolhoofd al tijden zijn vrouw vergiftigen, is de herbergier verliefd op de schooljuffrouw, is er een maagdelijk geitenhoedstertje dat zo ongeveer op knappen staat en haar maagdelijkheid aan wie dan ook wil offeren en is er een blinde kapitein die nog altijd verlangt naar zijn grote liefde, het overleden hoertje Rosie Probert. Die verlangens, vaak onbewust aanwezig in nachtelijke dromen, worden hier net zo expliciet getoond als de dagelijkse bezigheden. Dat maakt het toch al zo kleurrijke vissersdorpje nog kleurrijker en de film aantrekkelijker, ook al door de humor en de twee liedjes die de boel verlevendigen. Wel oogt het geheel soms een beetje gedateerd, qua humor, uiterlijk en (al dan niet functioneel) bloot.

Met ‘Under Milk Wood’ heeft regisseur Andrew Sinclair een knap stukje werk afgeleverd. Ondanks het gebrek aan hoofdpersonages, spanningsbogen en spectaculaire gebeurtenissen, is dit een film die van begin tot eind fascineert. Door de excentrieke en altijd sympathieke personages, de sfeer van nostalgie en verlangen en vooral door de prachtige woorden van Dylan Thomas. Hoewel deze film voor een meesterwerk net iets te gedateerd aandoet, is ‘Under Milk Wood’ een zeer bevredigende adaptatie; en dat van een werk dat ooit onverfilmbaar werd geacht.

Henny Wouters

Waardering: 3.5