Surrey Girls (2006)
Regie: Chloe Ruthven | 13 minuten | documentaire
De term ‘Surrey Girls’ is typisch Brits en is te vergelijken met de Nederlandse term ‘Breezer sletjes,’ oftewel: niet bijster intelligente meisjes van rond de 15 jaar die veel alcohol drinken en met alle jongens naar bed gaan. Een zoektocht op Google brengt ons al snel bij een serie grapjes over deze ‘Surrey Girls:’
Wat zijn de eerste drie dingen die een Surrey Girl ’s ochtends doet?
1. Ze zegt: “Bedankt, jongens…”
2. Ze stelt zich aan hen voor.
3. Ze gaat naar huis.
Dit zegt genoeg over de manier waarop naar deze groep meisjes gekeken wordt. Chloe Ruthven, kunstenares, documentairemaakster én docente op een school in London, wilde deze groep een stem geven. “I believe that film more than any other medium can give people a voice that otherwise would remain unheard and overlooked.” zegt ze in een statement bij de film. En dat is precies hoe ze het medium ook gebruikt.
‘Surrey Girls’ duurt 13 minuten maar in deze (te) korte tijd worden we in de leefwereld van de vijf meisjes gestort. Allemaal hebben ze heel veel meegemaakt, maar ze bekijken het leven nog steeds optimistisch. De film reflecteert hun innerlijke werelden. Onder de raps van Miss Dynamite hangen we samen met de meisjes op straat, in winkels en op school. Af en toe nemen de meisjes zelf de camera over. Er wordt veel gelachen maar tegelijk komen de serieuze kanten van de meisjes ook naar voren. Vooral Lucy en Hayley, de meest uitgesproken meisjes van de groep weten hun situatie haarfijn uit te leggen. Zij zijn het zelf die hun benen open doen voor de jongens, beseffen ze. Zij zijn het zelf die voor de drugs en drank kiezen.
Het is het lage zelfvertrouwen wat de meisjes nekt, voortkomend uit een zeer gebrekkige opvoeding. Dit is vooral te zien in de, overigens best intelligente, discussie tussen Lucy en Hayley over het nemen van een kind. De een wil nog geen kind, omdat ze zichzelf er niet verantwoord genoeg voor vindt. Ze is bang dat ze het kind zal verwaarlozen. De ander wil wel een kind omdat ze dan pas de verantwoordelijk voor haar leven zal oppakken. Dan heeft ze pas een doel in haar leven om te stoppen met drank, drugs en jongens. Het is een haast existentiële discussie over het vraagstuk of de mens door de maatschappij vormt gevormd of andersom. Word je langzaam volwassen naarmate de leeftijd vordert of moet je gewoon in het diepe (in het volwassene) gegooid worden? De ‘Surrey Girls’ zijn op veel te jonge leeftijd in het diepe gegooid en weten zich niet staande, maar wel opvallend goed drijvende te houden. Nog steeds zijn ze opgewekt en vrolijk, en volwassen op hun eigen, kinderlijke manier. Zo ontzettend veel ervaring al, maar nog zo weinig besef van tijd.
‘Surrey Girls’ is een documentaire zoals een documentaire bedoeld is: licht werpen op de nog niet verlichte gebieden. Helaas houdt dit licht na 13 minuten al weer op. Te kort om een blijvende indruk achter te laten.
Jelmer van der Lucht