Winter Solstice (2004)

Regie: Josh Sternfeld | 90 minuten | drama | Acteurs: Anthony LaPaglia, Aaron Stanford, Mark Webber, Allison Janney, Michelle Monaghan, Brendan Sexton III, Ron Livingston, Ebon Moss-Bachrach, Frank Wood, Kel O’Neill, Thomas Sadoski, Kathleen Bridget Kelly, Welker White, Jason Fuchs, Dana Segal

Sippe weduwnaar ontmoet aardige buurvrouw die als vanzelfsprekend interesse in hem toont; oudste zoon wil weg naar Florida om het benauwende thuisklimaat te ontvluchten en de jongste zoon lijkt een sukkelige randdebiel. Een verdere ontwikkeling in deze verhaallijnen in ‘Winter Solstice’ is er niet.

Regisseur Josh Sternfeld toont ons in zijn “indie” filmdebuut alleen de oppervlakkige verschijningsvormen van hoe een familie met rouw omgaat. Je zou kunnen zeggen dat het in ‘Winter Solstice’ precies daarom draait, namelijk dat er in het echte leven ook geen plot is, dat iedereen maar wat aanmoddert en dat emoties zelden in theatrale explosies worden geventileerd. ‘Winter Solstice’ zou ons dus een paar dagen uit het gewone leventje van een aantal gewone mensen laten zien, zoals het is, zonder opsmuk, zonder dramatische spanningsboog en emotionele ontknoping en zonder spitsvondige dialogen.

Maar wel met de obligatoire gebrekkige onderlinge communicatie die we vaker in dit soort films zien en hier wordt het wel heel bont gemaakt. Het merendeel van de dialogen blijft steken in de “why?” en “I don’t know” combinatie. Treffend voorbeeld: leraar vraagt leerling wat meer vooraan in de klas plaats te nemen, in plaats van helemaal achterin terwijl de klas grotendeels leeg is. De leerling vraagt “why?” en de leraar antwoordt “I don’t know”. Volgens Josh Sternfeld kunnen zelfs leraren niet hun simpelste motieven in woorden omzetten, dat belooft dus wat voor de rest van de personages die de film bevolken, voornamelijk magazijnmedewerkers, buren en hangjongeren.

Qua thematiek vertoont de film overeenkomsten met een ander obscuur “indie” familiedrama ‘Winter Passing’ van een jaar later, maar dan zonder de excentrieke personages (Will Ferrell) en absurde situaties (rouwende vader verhuist slaapkamer naar tuin en golft in huis) In ‘Winter Solstice’ blijft de vader, hovenier van beroep, rustig de plantjes water geven en dat onder begeleiding van een slaapverwekkende tokkelende folk gitaar die als soundtrack fungeert.
De vraag rijst waarom zouden we hier naar willen kijken? Wat maakt deze film de moeite waard? Omdat de familie Winter een trauma te verwerken heeft en wij willen zien hoe ze dat doen? Omdat het een kijkje geeft in het leven in de “suburbs”? Of omdat de regisseur toch stiekem een romantisch Hollywood tintje aan de film probeert mee te geven?

Wie het weet mag het zeggen. Aan het einde blijkt de sukkelige broer toch niet zo een debiel, hij weet namelijk in een onbeduidende sleutelscène het antwoord op de vraag waarom de Mongolen niet Europa hebben veroverd, en dat zegt wat… De vader wiens idioom grotendeels bestaat uit het woord “hey” lepelt in één scène zomaar het gehele trauma op die we als kijker allang vermoeden en ondanks niet bijster charismatisch, laat staan dat hij iets te zeggen heeft, verovert hij zomaar het hart van de gewillig sympathieke buurvrouw die -en we weten echt niet waarom- ongelooflijk in haar sas is met deze stijve hark.

En tenslotte de zoon die weg zou gaan? Nou die gaat weg. Vader helpt nog wat met het inladen van de auto en daarmee is het verhaaltje uit. Ondertussen hebben we wat fraai geschoten plaatjes van een Amerikaanse middenklasse buitenwijk gezien en enkele interacties tussen de plaatselijke stuurse jeugd die net zo verveeld is als de kijker inmiddels.

Het is alsof de regisseur wil zeggen: zo gaat dat bij ons in “suburbia”. En wij denken, ja het zal wel. De film krabbelt niet spreekwoordelijk voort maar staat negentig minuten lang stil en slaagt er dan nog eens in abrupt te stoppen. Alleen voor de dwangmatige liefhebber dus.

Alberto Ciaccio