Aurora: Operation Intercept (1995)

Regie: Paul Levine | 91 minuten | actie, drama | Acteurs: Bruce Payne, Natalya Andrejchenko, Lance Henriksen, John Stockwell, Michael Champion, Dennis Christopher, Corbin Bernsen, Curt Lowens, Corinne Bohrer, John Prosky, Dean Howell, Jackie Kallberg, Spencer Newberg

‘Aurora: Operation Intercept’ is een actiefilm die zich voor voor de helft van de tijd afspeelt op grote hoogten en die je zonder enige aarzeling als B-film kunt kwalificeren. Zo’n lowbudget actiefilm heeft soms als voordeel dat het ontbreken van spanning en sensatie wordt gecompenseerd door hilarisch knullige effecten, hilarisch slecht acteerwerk en een hilarisch slecht script. Weinig spektakel dus, maar voldoende lachwekkends. Het moet gezegd dat ‘Aurora: Operation Intercept’ in dit opzicht redelijk geslaagd is.

Omdat in 1995 de herinnering aan de koude oorlog nog volop leefde en er zich nog geen nieuwe vijanden hadden aangediend, zijn de schurken uit dit verhaal alle van het verachtelijke Oostbloktype. De gestoorde dochter van een Russische wetenschapper, omringd door een bende psychopaten die van martelen houden en lachen zoals alleen Russen dat kunnen (hwa, hwa, hwaaaa). De helden zijn van het overmoedige soort, zoals we dat kennen uit de onvolprezen parodie ‘Team America, World Police’. Dit alles leidt tot een weinig subtiele clash van goed tegen kwaad, waarbij burgers en ongewapende vijanden zonder gewetensbezwaar worden geslachtofferd ter meerdere eer en glorie van het hogere doel, al weet niemand precies wat dit hogere doel dan wel is.

Al even beroerd als het verhaal is de uitwerking ervan. De acteerprestaties zijn wisselvallig, wat veel te maken heeft met de schetsmatigheid van de personages en de belabberde dialogen. Maar de meest in het oog springende onvolkomenheden komen van de afdeling special effects. De nachtelijke luchtgevechten zien er zo idioot uit, dat lachen onvermijdelijk is. Vooral de kokette beweginkjes waarmee de vliegtuigen tegemoetkomende raketten ontwijken zijn geweldig. Toch leggen die het nog af tegen het crashende gevechtsvliegtuig waarmee het verhaal eindigt: als een auto die onverwacht moet remmen voor een kettingbotsing en zich vervolgens hobbelend en bobbelend in het achterste voertuig boort.

Helaas is niet alles zo lachwekkend aan ‘Aurora: Operation Intercept’. Het geweld in het middelste gedeelte, als onze helden vastzitten in Kazakstan, is van een ongemakkelijk realistisch gehalte. Dit is voornamelijk te wijten aan een verkeerde insteek van de makers. In plaats van volledig over the top te gaan en er iets cartoonesks van te maken, nemen de makers zichzelf en het verhaal volledig serieus, zodat er voor enige relativering geen plaats is. Zodoende zijn de geweldsscènes veel te realistisch voor zo’n flauwekulverhaal.

De makers hebben daarnaast de pech, dat sinds 9/11 realistische crashes met burgervliegtuigen een andere lading hebben gekregen. De manier waarop we in de eerste tien minuten zo’n crash meemaken, roept dan ook gruwelijke associaties op. Maar ook zonder dit onfortuinlijke minpunt is ‘Aurora: Operation Intercept’ een film die je maar zo snel mogelijk moet vergeten.

Henny Wouters