Bleeder (1999)
Regie: Nicolas Winding Refn | 98 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Kim Bodnia, Mads Mikkelsen, Zlatko Buric, Liv Corfixen, Levino Jensen, Rikke Louise Andersson, Claus Flygare, Ole Abildgaard, Gordana Radosavljevic, Marko Zecewic, Dusan Zecewic, John Barimani, Ramadan Huseini, Karsten Schrøder, Sven Erik Eskeland Larsen
Lenny, Leo, Louis, Lea en Louise zijn de hoofdpersonen in dit grimmige drama van de Deense regisseur Nicolas Winding Refn. Dit is zijn tweede film nadat hij in 1996 doorbrak met de briljante debuutfilm ‘Pusher’. ‘Pusher’ volgde een aantal dagen de drugsdealer Frank die langzaam richting de afgrond gleed. Frank werd neergezet door Kim Bodnia, die in deze film Leo speelt. Hij heeft te horen gekregen dat zijn vriendin Louise zwanger is en dit is voor Leo het begin van het einde. Eigenlijk wil hij dit kind helemaal niet. Het betekent voor hem een aanpassing van zijn waarden en het gedrag wat hierop volgt heeft een dramatisch effect op zijn omgeving.
Lenny (Mads Mikkelsen) is een introverte videotheekmedewerker die uiterst moeizaam communiceert, behalve als het over films gaat. Hij heeft een oogje op de serveerster Lea, maar vanwege zijn gebrek aan sociale vaardigheden verloopt het contact tussen de twee zeer moeizaam.
Elke film die Refn na ‘Pusher’ heeft gemaakt wordt vergeleken met deze debuutfilm, en dat is niet meer dan logisch. Als je zo’n fantastisch debuut hebt afgeleverd zijn de verwachtingen voor elke nieuwe film terecht zeer hooggespannen. Tot nu toe heeft hij ‘Pusher’ nog niet kunnen overtreffen, maar ‘Bleeder’ komt dicht in de buurt. Ook deze film is met een handheld camera opgenomen waardoor de scènes erg rauw en realistisch overkomen. Wederom is er een beperkt aantal (dezelfde) acteurs gebruikt en zijn de locaties in een grauwe achterbuurt van Kopenhagen zeer minimalistisch. Dialogen, karakterontwikkeling, relaties tussen mensen en abrupte geweldsuitbarstingen staan ook in ‘Bleeder’ centraal. Het verschil met ‘Pusher’ en met eigenlijk alle andere films van Refn is echter dat in deze film niet één man centraal staat, maar twee. Leo en Lenny zijn twee vrienden en beide hebben ze problemen met vrouwen, zij het allebei op een heel ander niveau. De tegenstelling tussen de twee en de ontwikkelingen die ze in de film doormaken wordt goed neergezet. Leo zakt juist weg van het leven, hij verdrinkt in zijn eigen ellende. Niet in de laatste plaats dankzij Louise’s agressieve en racistische broer Louis wordt het verval van Leo steeds duidelijker. Aan de andere kant probeert Lenny juist wat van zijn bestaan te maken door contact te leggen met de serveerster Lea, hoe moeizaam dit ook gaat. Maar hij probeert in elk geval een leven te krijgen terwijl het leven Leo aan het ontglippen is.
‘Pusher’ is een heftige film, een waanzinnige achtbaanrit. ‘Bleeder’ is bijna net zo sterk, maar dan op een ander niveau, de film is wat melancholischer en intenser en doet ver weg wel wat denken aan Scorsese’s ‘Taxi Driver’. Ook Quentin Tarantino blijkt een inspiratie te zijn geweest, de discussies over films lijken zo te zijn weggelopen uit ‘Pulp Fiction’.
Ondanks dat ‘Bleeder’ een behoorlijk depressieve film is zitten er ook een aantal amusante dialogen in zoals in het begin waarin Lenny aan een klant in de videotheek in een gesprek zo’n 50 cultregisseurs opnoemt totdat uiteindelijk blijkt dat de man alleen geïnteresseerd is in porno. Daarnaast zitten er nog een aantal grappige verwijzingen naar andere films en interesses van Refn in. Zo is Lea op een gegeven moment in een boekenwinkel en vraagt ze naar een boek van Hubert Selby Jr., de man die later het script zou schrijven voor Refns film ‘Fear X’. De baby van een kennis van Lea heet Milo, evenals de Servische gangsterbaas in de ‘Pusher’ trilogie en Frank en Lenny besluiten op een avond ‘Mad Max’ te kijken en Frank had in ‘Pusher’ een poster van ‘Mad Max’ aan de muur.
Het script is goed bedacht, de spanningsopbouw is uitstekend en vooral het acteerwerk van Kim Bodnia en Mads Mikkelsen is zeer goed. Ook in deze film neemt de kleur rood, bloedrood welteverstaan, weer een belangrijke plaats in. Refn heeft geheel volgens zijn eigen stijl van ‘Bleeder’ een uitstekende, duistere film gemaakt.
Hendrik Dijkhuis