Albino Alligator (1996)

Regie: Kevin Spacey | 93 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Matt Dillon, Gary Sinise, William Fichtner, Faye Dunaway, M. Emmet Walsh. Viggo Mortensen, John Spencer, Skeet Ulrich, Joe Mantegna, Frankie Faison, Melinda McGraw, Doug Spinuzza, Spencer Garrett, Enrico Colantoni, Tulsy Ball

Je zult maar als albino alligator geboren worden. Dan ligt je lot al direct vast. De andere alligators hebben niets aan je en zullen je opofferen om hun eigen leven te redden en hun territorium te beschermen. Je wordt er als lokaas op uit gestuurd om het gebied te inspecteren en de rivaliserende alligatorgroep in de val te lokken. Wanneer zij toeslaan, slaan de anderen terug. De albino alligator heeft zich dan opgeofferd voor de vrijheid van zijn groep. Dit principe nam acteur Kevin Spacey als uitgangspunt voor zijn regiedebuut ‘Albino Alligator’ uit 1996. Daarmee is Spacey de zoveelste acteur in rij die zijn geluk als regisseur beproeft. En hoewel de film wisselende reacties kreeg, kon de acteur het niet laten om in 2004 voor ‘Beyond the Sea’ opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen.

In ‘Albino Alligator’ draait het om de drie mislukte inbrekers Dova (Matt Dillon), Milo (Gary Sinise) en Law (William Fichtner). Tijdens een inbraak activeren ze het alarm, waardoor ze moeten maken dat ze wegkomen. In alle commotie komen ze terecht in een politieachtervolging, waarbij ze drie agenten aanrijden. Tijdens de crash raakt ook Milo gewond en dus moeten ze op zoek naar een afgelegen plek om hem te verzorgen. Die vinden ze in Dino’s Last Chance, een louche ondergrondse bar in New Orleans waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Maar de politie heeft ze snel achterhaald en omsingelt de bar. Het drietal besluit om de daar aanwezige mensen – eigenaar Dino (M. Emmet Walsh), barmeid Janet (Faye Dunaway) en drie klanten (Skeet Ulrich, John Spencer en Viggo Mortensen) – te gijzelen. Maar Dova, Milo en Law kunnen het maar niet eens worden over hun strategie, waardoor er uren voorbijgaan zonder dat er actie ondernomen wordt. De gijzelaars proberen hier hun voordeel uit te halen, maar dan blijkt dat niet iedereen is waar hij zich voor uitgeeft…

Kevin Spacey is zelf een begenadigd acteur met bekroonde rollen in films als ‘American Beauty’, ‘The Usual Suspects’ en ‘LA Confidential’ op zijn naam. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij van zijn regiedebuut een echt acteursdrama heeft gemaakt, dat ook net zo goed op het toneel kan worden gespeeld. Alle ‘actie’ speelt zich voor 99 procent in één ruimte af, namelijk de bar. De spanning wordt gecreëerd door de onderlinge verhoudingen tussen de mensen die daar aanwezig zijn. Spacey experimenteert ook met de camera, wat vooral goed tot uiting komt in het inventieve standpunt in de scène van het auto-ongeluk helemaal aan het begin van de film. Van het script hoeft de film het niet te hebben. Schrijver Christian Forte, eveneens een debutant, laat het verhaal halverwege de film verzanden in een voortkabbelende en oeverloze praatfilm, die pas tegen het einde weer wat begint op te leven. Er wordt dus sterk geleund op de acteurs en dat mag ook wel gezien de grote namen in de cast.

Matt Dillon (‘Factotum’) speelt de leider van het drietal inbrekers en doet dat met verve. Zijn Dova is onzeker, wispelturig en heeft zelf soms geen idee waar hij mee bezig is. De altijd degelijke Gary Sinise (‘Apollo 13’) levert een uitstekende prestatie als Milo, degene van het drietal die het meest last heeft van een knagend geweten en op het punt is gekomen dat hij het liefste zichzelf aan wil geven. William Fichtner (‘Contact’) mag zich uitleven in de rol van de agressieve psychopaat Law. Bij de gijzelaars valt vooral Faye Dunaway (‘Chinatown’) op als de pittige tante Janet die niet met zich laat sollen, al is het jammer dat ze haar zuidelijke accent niet consequent aanhoudt. Van de talenten van Viggo Mortensen (‘The Lord of the Rings’) – die toch een cruciale rol speelt in de film – en Joe Mantegna (‘Nine Lives’) wordt eigenlijk te weinig gebruik gemaakt; hun personages zijn jammer genoeg niet volledig uitgewerkt.

Je zou ‘Albino Alligator’ kunnen scharen in het rijtje films met ‘Reservoir Dogs’ (1992) en ‘Dog Day Afternoon’ (1975). Ook die films gaan over een mislukte inbraak die uitmondt in een gijzelingsdrama. Het ontbreekt ‘Albino Alligator’ echter aan een sterk script, waardoor de film nooit in de buurt komt van de genoemde genregenoten. Toch is de film leuk om eens gezien te hebben, zeker voor diegenen die een masterclass acteren volgen. En Kevin Spacey? Die zien we toch liever acteren, maar voor een debuut is ‘Albino Alligator’ helemaal zo slecht nog niet.

Patricia Smagge