Automaton Transfusion (2008)
Regie: Steven C. Miller | 73 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Garrett Jones, Juliet Reeves, William Howard Bowman, Rowan Bousaid, Ashley Elizabeth Pierce, Kendra Farner, Joel Hebner, Kevin J. O’Neill
Indieflicks. Bijna een genre op zich. Dat je voor een appel en een ei een interessante film kunt maken is bekend, maar minstens zo bekend is dat een karig budget ook dodelijk kan zijn. Vooral doorbreken in het horrorgenre zonder geld op zak is erg tricky. Alleen de fanatieke doe-het-zelvers en inventieve creatievelingen slagen waar anderen falen. Regisseur Steven C. Miller hangt daar ergens tussenin. Zijn debuut is ranzig en snoeihard, maar tegelijkertijd onbeholpen en een tikkie kneuterig. Charmant is dit eerste deel van wat een trilogie moet worden dan weer wel. In ‘Automation Transfusion’ wordt slaapstadje Grover City opgeschrikt door zombies. Deze ondoden zijn geen strompelende kannibalen, maar semi-intelligente vleeseters die al rennend hun kostje bij elkaar willen scharen. Levensgevaarlijk dus. Vrienden worden vijanden en vice versa. Een groepje scholieren ontdekt dat er een complot gaande is en dat de bevolking daar de dupe van is.
Miller weet hoe hij met minimale middelen maximale ‘gore’ op je beeldscherm kan toveren. Dat is mooi, maar verhaaltechnisch is deze ‘Automation Transfusion’ een moetje. Anno 2010 kun je niet meer met complottheorieën over Vietnam en schimmige overheidsinstanties aankomen. Het verhaal is zo muf en elk cliché wordt vol overgave op je afgevuurd dat het pijnlijk wordt. Vooral de vete tussen een stoere ‘jock’ en de gefrustreerde alternatieveling is zo oud dat je de lijkenlucht kunt ruiken. Voor de personages moet je deze film dan ook niet kijken, want die zijn er gewoon niet. Miller gebruikt typetjes. De stoere alto, de dikke nerd, de gevatte Afro-Amerikaan en de domme cheerleader (inclusief de voor het horrorgenre geijkte topless scène): je komt ze weer tegen.
De cast bestaat uit amateurs, die het -eerlijk is eerlijk- helemaal niet slecht doen. Het is absoluut geen hogeschool acteren wat je hier ziet, maar de emotionele passages zijn niet zo tenenkrommend als je zou verwachten. Jammer genoeg zijn de one liners (dialogen kun je het niet noemen) zo suf dat het acteerwerk er niet zo veel toe doet. Gelukkig wordt het nooit irritant om de film uit te zitten. Dat heeft onder meer te maken met de compacte speelduur. Daarnaast geeft de schokkerige montage de film een eigen smoel. De film is digitaal opgenomen en heeft met lichte vertraging te maken. Soms komt de film blikkerig over. De zombieaanvallen zien er ranzig uit en omdat er geen dik betaalde acteurs aanwezig zijn, blijft het maar gissen wie als eerste het loodje legt.
‘Automation Transfusion’ is absoluut geen goede film, maar toch vermakelijk. Er is duidelijk met veel liefde aan gewerkt. De beginnersfouten, het slappe verhaal en de slecht geïmplementeerde muziek (zouteloze post-hardcore en emopunk) zijn af en toe tenenkrommend, maar de oprechte toewijding waarmee deze onafhankelijke film is gemaakt, vergoedt veel.
Frank v.d. Ven