Blanc comme neige (2010)
Regie: Christophe Blanc | 114 minuten | thriller | Acteurs: François Cluzet, Olivier Gourmet, Jonathan Zaccaï, Bouli Lanners, Louise Bourgoin, Pertti Koivula, Ilkka Koivula, Kai Lehtinen, Sasha Queille, Lauri Uusitalo, Brigitte Messina, Gianluca Matarrese, Noria Tzaprenko, Ludo Hellinx, Luc Wouters
Met een lugubere opening manifesteert zich het karakter van ‘Blanc comme neige’. Een levenloos lichaam ligt bebloed tegen een boom. Offscreen stelt iemand een onheilspellende vraag:” Wie kan zeggen: ik ben nooit op m’n hoede?”. Meteen wordt duidelijk dat we geen zachtzinnig filmpje voor onze kiezen krijgen. Het hoe en waarom krijgt in de loop van deze onderhoudende thriller een afdoend antwoord.
Aanvankelijk loopt het nog niet zo’n vaart. Regisseur Christophe Blanc introduceert ons in de wereld van Maxime Bojastan: een succesvol handelaar in luxe auto’s. Bij deze man van stand hoort dus ook een kast van een huis, een patserige wagen en een knappe, uiteraard jonge vrouw. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Maar toch bekruipt onmiddellijk het gevoel dat dit niet kan blijven duren. Een self fullfilling prophecy zo blijkt later. Maxime moet ook nog af en toe het gezelschap van zijn twee broers dulden. Deze zijn duidelijk minder fortuinlijk geweest in het leven. Het duo behoort onverbiddelijk tot de categorie 12 beroepen, 13 ongelukken. Eentje beschikt zelfs over een strafblad. Wanneer Maxime tijdens het autosalon van Brussel een prestigieuze prijs in ontvangst mag nemen zien we de eerste scheurtjes in zijn tot dan perfecte en solide platform van voorspoed en centen. Zijn zakenpartner Simon heeft namelijk een aantal Finse gangsters benaderd en hen vervolgens op een dubieuze manier voor schut gezet (lees: een hoop geld afgetroggeld).
Blanc laat het verhaaltje eerst rustig voortkabbelen om er dan plots een donderende waterval van te maken. Het persoonlijke leven van de autohandelaar en het gestichel met zijn broers, die in de zakenman een onuitputtelijke geldtap zien voor hun “grootste plannen”, krijgen aanvankelijk voorrang. Tot Simon letterlijk, daarbij geholpen door de Finnen, crasht. De gangsters willen daarop de schuld innen bij Maxime en die beseft dat hij zijn zorgvuldig opgebouwd imperium weleens zou kunnen verliezen. Van pure wanhoop schakelt hij z’n broers in maar die maken de situatie, vanzelfsprekend zou je haast denken, alleen maar erger.
Eens het geweld zich manifesteert is het helaas ook gedaan met de realistische touch. Een kniesoor zou weinig moeite hebben om enkele geforceerde momenten te ontdekken. Maxime die opeens een volleerd schutter blijkt, een rommelig nachtelijk spanningsmoment waarin van alles gebeurt dat spijtig genoeg bijna verzuipt in de duisternis, of het fletse einde. De verhaallijn op zich is weinig opzienbarend maar het kan niet altijd ‘Inception’ zijn. Al deze negatieve noten kunnen dus niet verhinderen dat het orkest, een mix van Franse en Belgische acteurs plus enkele verdwaalde Finnen, het juiste ritme aanhouden en een degelijke symfonie spelen geheel en al naar de partituur van dirigent Blanc. We onthouden vooral François Cluzet, die wel heel erg op Dustin Hoffman lijkt en Olivier Gourmet, het best bewaarde geheim van België.
Als tussendoortje en zonder veeleisende verwachtingen is ‘Blanc comme neige’ zeker waard om bekeken te worden.
Jochem Geelen