Bruce Springsteen – Glory Days (2011)

Regie: Maureen Goldthorpe | 53 minuten | muziek, documentaire

Het lijdt geen enkele twijfel dat Bruce Springsteen in de loop van zijn carrière een prominente plek heeft verworven in de galerij van de groten die de rockgeschiedenis in de loop der decennia heeft voortgebracht. De kaartjes voor zijn concerten vliegen doorgaans overal waar hij komt (en ongeacht de prijs) als warme broodjes over de toonbank en de meeste van zijn albums hebben een zeldzame mate van eeuwigheidswaarde. Behalve van meesterlijke kwaliteiten als songschrijver, heeft Springsteen ook altijd blijk gegeven van een diepgaande sociale, politieke en maatschappelijke betrokkenheid. Armoede, de lotgevallen van de gewone man, de persoonlijke strijd die iedereen moet voeren met zijn innerlijke demonen en de teloorgang van de welvaartsstaat of eens hechte plattelandsgemeenschappen, het zijn allemaal onderwerpen die in Springsteens werk prominent naar voren komen. In plaats van ten prooi te vallen aan de vluchtige decadentie die vaak gepaard gaat met het rocksterrenbestaan, is de man uit New Jersey ondanks zijn roem en rijkdom altijd trouw gebleven aan zijn roots en de stem van de vaak veronachtzaamde Amerikaanse arbeidersklasse gebleven.

Voldoende stof dus voor een memorabele, diepgaande en allesomvattende documentaire over het leven en de carrière van een van de grootste popiconen van de twintigste en eenentwintigste eeuw zou je dus zeggen. Toch maakt ‘Glory Days’ die verwachtingen niet helemaal waar. Een groot gemis is bijvoorbeeld het ontbreken van muziekfragmenten, vermoedelijk een rechtenkwestie. Het is erg jammer als een overzicht van de albums van Springsteen voorbijtrekt zonder dat de beelden en interviews met deskundigen en prominente liefhebbers begeleid worden door de authentieke muziek die de man door de jaren heen op plaat en live zo passievol ten gehore heeft gebracht. Zo komt het beeld van The Boss als een muziekbeest en fijnbesnaarde songwriter maar half uit de verf. De interviews met Springsteen en diverse leden uit zijn entourage (waaronder de inmiddels overleden saxofonist Clarence Clemons) zijn soms wel interessant, maar wel al redelijk gedateerd. ‘Glory Days’ draagt dan ook meer het karakter van een door MTV geproduceerde special of profielschets dan van een portret dat echt de diepte ingaat.

Op de keper beschouwd is ‘Glory Days’ dan ook niet veel meer dan een compact overzicht van de luisterrijke carrière van Bruce Springsteen. Niet onaardig, maar zeker geen documentaire die echt veel nieuwe dingen aan het licht brengt. Als je nog niet veel over de man en zijn muzikale loopbaan weet, is ‘Glory Days’ een aardig startpunt. De wat meer gelouterde muziekliefhebber kan zich echter beter richten op een veel intiemer werk als ‘The Promise: The Making of Darkness on the Edge of Town’.

Frank Heinen