Crimen ferpecto – Ferpect Crime (2004)

Regie: Alex de la Iglesia | 105 minuten | komedie | Acteurs: Guillermo Toledo, Mónica Cervera, Luis Varela, Fernando Tejero, Kira Miró, Enrique Villén, Javier Gutiérrez, Rosario Pardo, Gracia Olayo, Penélope Velasco, Montse, Mostaza, Eduardo Gómez

Regisseur De La Iglesia is in het festivalcircuit al een ster, maar wil daarbuiten nog niet echt doorbreken. Wellicht dat dit anders wordt na deze supergeestige zwarte komedie waar alles op zijn plaats is. De La Iglesia gaf zelf in een interview toe dat “Crimen ferpecto” (“de ferpecte misdaad”) niet zo’n beste titel voor een film is, al was het maar omdat iedereen altijd denkt dat het een spelfout is. Toch past de titel helemaal bij de film; de perfecte misdaad, maar dan anders. In thuisland Spanje werd de film geschikt bevonden voor 18 jaar en ouder, maar dat zal meer hebben gelegen aan de vele seksscènes dan aan het geweldsgehalte van de film. Met het geweld valt het allemaal reuze mee, maar er wordt driftig gevreeën.

Guillermo Toledo, onder meer bekend van ‘El otro lado de la cama’ (2002) is helemaal op zijn plek als de gladde Don Juan Rafael. Het is zijn droom om een perfect leven te hebben, met de perfecte auto, het perfecte pak en de perfecte baan. Als hij zijn leven plotseling moet delen met de lelijke, rare Lourdes, met veel verve neergezet door Monica Cervera, en haar hilarische familie, zie je hem helemaal gek worden. Hoewel ze karikaturaal worden neergezet kun je met allebei deze personages meeleven; van de lelijke Lourdes, die al jaren op afstand verlangt naar de aantrekkelijke Rafael, kun je je goed voorstellen dat ze hem probeert te chanteren om van haar te houden. Waarom zou zij geen recht hebben op liefde en seks, alleen maar omdat ze niet mooi is? Aan de andere kant kun je je ook de wanhoop indenken van een oppervlakkige, mooie man die opeens, onder dwang, het bed moet delen met een onaantrekkelijke, seksueel onverzadigbare vrouw. Ergens klinkt hier nog een soort boodschap in door als Rafael Lourdes vertelt dat het heus niets persoonlijks is dat hij haar niet wil; het is de maatschappij die hem heeft geleerd om een hekel te hebben aan lelijke mensen.

Het einde wringt een beetje omdat regisseur en schrijver van het script De la Iglesia mikt op een dubbel happy end. Je kunt niet iedereen blij maken, dus dat werkt niet. Maar tegen die tijd is er al zo veel te lachen geweest dat je het wel voor lief neemt.

Liesbeth Broekhuyse