Dogs – Doggusu (1998)
Regie: Nagasaki Shunichi | 78 minuten | actie, drama, thriller | Acteurs: Mizushima Kaori, Endo Kenichi, Suwa Taro, Tsukamoto Shinya, Hosaka Kazushi
Met ‘Dogs’ probeert regisseur Nagasaki Shunichi het maar eens op het gebied van film-noir. ‘Agente Miki wordt verliefd op de man die ze redt van de ondergang en wordt daarmee zelf meegezogen in de criminele wereld die zij bestrijdt’. Klinkt spannend maar is het niet. De synopsis is spannender dan de film zelf. De film is met een digitale videocamera opgenomen en heeft net als ‘A Tender Place’ de goedkope look van een ‘home made videofilm’. Verder heeft de regisseur ervoor gekozen om de film in zwart-wit op te nemen. Als reden daarvoor geeft Shunichi aan dat zwart-wit de beste structuur biedt om het verhaal vast te leggen. De personages dragen ook zwarte en witte kleren om het contrast van hun innerlijke strijd te symboliseren, aldus de niet geheel ongecompliceerde uitleg van de regisseur.
Waarom ‘Dogs’ tot een film-noir wordt gerekend is nog niet helemaal opgehelderd. De belangrijkste eigenschappen van een film-noir onbreken geheel. De film ademt geen duistere claustrofobische sfeer uit en het lukt de film nergens om een stemming te creëren die kan appelleren aan de zwartgalligheid en melancholie in films als ‘Key Largo’ of ‘Double Indemnity’. De vergelijking op zich is feitelijk al lachwekkend. Het lijkt er verdacht veel op dat Nagasaki Shunichi de kleurenschakelaar op zijn videocamera heeft ontdekt en vervolgens het plan opvatte om bij zijn volgende film de zwart-wit functie te gebruiken om zodoende een film-noir aan zijn oeuvre toe te voegen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, lijkt het er sterk op dat hij de werking van zijn camera nog niet helemaal onder de knie heeft, getuige het veelvuldig schokkerig inzoomen en het niet kunnen vinden van de ‘record’-knop waardoor scènes langer doorlopen dan de bedoeling moet zijn geweest. De overgangen tussen de scenes lijken in de camera zelf gemonteerd. Vaak een fade-out en dan weer een fade-in.
Tsja…als die mogeijkheid er zit op zo’n camera, waarom zou je er dan geen gebruik van maken?
Nagasaki Shunichi behoort in Japan niet tot de grote meesters en niet ten onrechte. Hij moet het doen met een zeer bescheiden budget, maar een filmmaker zou ook met een simpele videocamera nog in staat moeten zijn om van niets iets te maken. Het is dan ook niet zozeer geld wat parten speelt bij Nagasaki Shunichi, maar deze belachelijk overhypte man ontbreekt elk spoor van filmisch talent. Alhoewel het meest positieve aspect van ‘Dogs’ zijn korte tijdsduur is, levert dat op zich geen bonuspunten op.
Jeroen Poldermans