Duelles (2018)

Regie: Olivier Masset-Depasse | 97 minuten | drama, thriller | Acteurs: Veerle Baetens, Anne Coesens, Mehdi Nebbou, Arieh Worthalter, Jules Lefebvres, Luan Adam, Annick Blancheteau, André Pasquasy, Laurent Van Wetter

‘Duelles’ is een beklemmende thriller van Belgische bodem over twee buurvrouwen en vriendinnen die een prettig leventje leiden in de buitenwijken van Brussel in de jaren 60 van de vorige eeuw. Door de dramatische dood van het zoontje van één van hen komt hun vriendschap onder druk te staan en slaat achterdocht en schuldgevoel om in wraak en haat. Regisseur Olivier Masset-Depasse baseerde zijn film op een script dat hij zelf met Giordano Gederlini bewerkte naar de roman ‘Derrière la haine’ van Barbara Abel uit 2012.

De blonde Alice (Veerle Baetens) lijkt in de openingsscène iets sinisters van plan te zijn, maar het blijkt algauw om een verrassingsfeestje voor buurvrouw Céline (Anne Coesens) te zijn. De toon is daarmee al meteen gezet in een film die een grote spanning opbouwt, met een scheutje wrange humor en die regelmatig – en niet toevallig – aan Hitchcock doet denken. Geen posthume cameo van de grote meester, helaas, maar zijn invloed is zeker voelbaar.

Alice en haar man Simon (Mehdi Nebbou) hebben een zoontje, Theo (Jules Lefebvres), dat graag speelt met Maxime (Luan Adam), het zoontje van Céline en haar man Damian (Arieh Worthalter). Ze kruipen daarbij door een gat in de heg, dat later een cruciale rol zal spelen. Als Maxime ongelukkig uit het raam van zijn slaapkamer valt en overlijdt, ontstaat de eerste valse noot in de vriendschap tussen Alice en Céline. De rouwende moeder verwijt Alice dat ze niet snel genoeg ter plaatse was om Maxime te redden en Alice voelt zich daar schuldig over. Al snel gebeuren er merkwaardige dingen en heeft Céline wel heel veel belangstelling voor het welbevinden van Theo, waardoor Alice het gevoel heeft dat Céline eruit op is om Theo wat aan te doen. Alice’s man Simon ziet de geestelijke achteruitgang van zijn echtgenote met groeiende irritatie aan. Hij denkt dat ze paranoïde is en is voor de kijker lang een nuchter ijkpunt op gebeurtenissen die voor tweeërlei uitleg vatbaar zijn.

Tussen Alice en Céline ontspint zich dan een psychologisch kat-en-muis-spel, waarbij de makers een tijdlang de kijker in het ongewisse laten of het nu allemaal verbeelding is van Alice, of dat Céline wel degelijk slechte bijbedoelingen heeft. Dit mag absoluut op het conto geschreven worden van de twee actrices die de hoofdrollen spelen. Zowel Baetens als Coesens zijn zeer aan elkaar gewaagd en de omslaande vriendschap wordt door hen in kleine blikken en, later, grote gebaren erg sterk neergezet. Ook zeer noemenswaardig zijn Arieh Worthalter als de vader van Maxime, wiens machteloosheid uit zijn ogen en zijn droevig neerhangende snor druipt én de jonge Jules Lefebvres als Theo.

Ook de muziek speelt een grote ondersteunende rol bij de beelden. Is het allemaal zo dreigend als de muziek soms lijkt te suggereren? Ook hier wordt een spelletje gespeeld met de gedachtegang van de kijker. De vaart gaat er halverwege wel een beetje uit als patronen zich beginnen te herhalen. Als dan langzaam duidelijk wordt hoe de vork echt in de steel zit, volgt er een onverwachte ontknoping. Dit slot geeft niet alleen stof tot nadenken, maar ook een enigszins onbevredigend gevoel mee aan de kijker. Ligt het nu aan het doorbreken van het verwachtingspatroon dat je als kijker bij dergelijke thrillers hebt? Zijn de makers tekort geschoten in hun ijver om het einde geloofwaardig te maken? Het valt niet mee om daar precies de vinger op te leggen. Als de spanningsboog wordt doorbroken, beklijft dat de film een koude, afstandelijke uitstraling heeft.

Wat naast het hoogstaande acteerwerk en het lang spannende verhaal vooral opvalt, is hoe prachtig de film is aangekleed en hoe mooi het een tijdsbeeld van de jaren 60 geeft. Het ziet er allemaal magnifiek uit: de kapsels, de kleding, de auto’s en de inrichting van de twee huizen waar de film zich grotendeels afspeelt.

Het einde van ‘Duelles’ zal zeker niet bij iedereen in de smaak vallen, maar de algehele filmervaring is zeker positief.

Hans Geurts

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 16 juli 2020