Fear Itself: Echoes (2008)

Regie: Rupert Wainwright | 41 minuten | horror | Acteurs: Eric Balfour, Camille Guaty, Niall Matter, Gerard Plunkett, Aaron Stanford

Het begrip reïncarnatie (zielsverhuizing) is eigenlijk al zo oud als de sedentaire mens zelf en komt voor in diverse culturen en religies over de hele wereld. Hoewel het huidige christendom het idee afwijst, waren er in de oertijd van het christendom toch veel christelijke deelgroeperingen die heilig geloofden in zielsverhuizing. Maar vandaag de dag wordt reïncarnatie vooral krachtig geassocieerd met oosterse religies als het boeddhisme en het hindoeïsme. In deze gevallen is het sterk verwant aan het begrip karma, wat de toekomstige geboorte beïnvloedt. Volgens deze theorie leiden goede daden tot goede gevolgen, zowel in het huidige als in een toekomstig leven. Maar ook het omgekeerde is volgens de boeddhistische leer van toepassing. Onderzoekers zoals Ian Stevenson, Jim Tucker en Titus Rivas beweren ook wetenschappelijk verifieerbare aanwijzingen voor zielsverhuizingen gevonden te hebben door onder meer kinderen te onderzoeken op herinneringen uit een eventueel vorig leven.

‘Echoes’, de twaalfde aflevering uit de horrorserie ‘Fear Itself’, neemt het thema zielsverhuizing ook als uitgangspunt. Regisseur in kwestie is Rupert Wainwright, die niet bepaald veel lof oogstte onder het recensentengilde met films als ‘Stigmata’ en de remake van de klassieker ‘The Fog’. In het tweede geval was de kritiek zonder meer gerechtvaardigd, maar ‘Stigmata’ is een beduidend betere film dan veel critici beweren. ‘Echoes’ is het verhaal van Stephan, een op zich niet onaardige jongeman. Maar visioenen en allerlei gebeurtenissen in het heden en verleden suggereren dat Stephan in een vorig leven een koelbloedige moordenaar was. En de gebeurtenissen uit dat vorige leven lijken zich in het heden te gaan herhalen.

Volgens regisseur Rupert Wainwright is ‘Echoes’ deels geïnspireerd door ‘The Wild Party’, een obscuur poëtisch werk dat in 1928 voor het eerst werd gepubliceerd. Het verhaal gaat over een koppel dat samen een appartement bewoont en regelmatig uitpakt met uitbundige feesten waar seks, drank en uiteindelijk chaos en zelfs moord de boventoon voeren. Het verhaal speelt zich af tijdens de hoogtijdagen van de Amerikaanse jazz. ‘The Wild Party’ werd in het Amerika van de jaren twintig en dertig al snel verboden omdat het een gevaar zou vormen voor de goede zeden. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd het werk herontdekt en opnieuw uitgegeven, ditmaal vergezeld door tekeningen van de bekende Amerikaanse cartoonist Art Spiegelman. Die sfeer van een avantgardistisch en broeierig feestmilieu komt in ‘Echoes’ vooral terug in de scènes uit het eerste leven van hoofdpersoon Stephan, tevens de interessantste delen van de film. Vooral Eric Balfour blinkt uit met zijn vertolking van seriemoordenaar Maxwell. Een personage dat soms innemend, maar meestal angstaanjagend is. Een rasecht, menselijk roofdier dat zich schuilhoudt achter de façade van een innemende charmeur. Het idee van een vorig leven dat langzaam maar zeker doorsijpelt in het huidige bestaan wordt over het algemeen goed aangepakt, al vervalt de film soms in vaagheden die niet direct een verhalende of stilistische meerwaarde hebben. ‘Echoes’ is wel een film die wat loom op gang komt. Zeker in de eerste twintig minuten gebeurt er weinig en worden bepaalde dialogen en scènes te lang uitgesponnen. Door het acceptabele acteerwerk vormt het trage tempo echter geen onoverkomelijk probleem.

‘Echoes’ is een film die goed past in het stramien dat kenmerkend is voor de meeste afleveringen van ‘Fear Itself’. Een spannende en solide thriller, die met enkele bloederige uitspattingen summier aanschurkt tegen de scherpere randjes van het horrorgenre. ‘Echoes’ zal geen aardschok in de wereld van de spannende film veroorzaken, maar is best genietbaar.

Frank Heinen