Fear Itself: New Year’s Day (2008)
Regie: Darren Lynn Bousman | 41 minuten | horror | Acteurs: Briana Evigan, Zulay Henao, Niall Matter, Cory Monteith, Shelene Yng, J. LaRose, Pauline Repond, Consuelo van Doorn, Cliff Likness, Paula Humby, Kirklin Maclise, Maria van Steenoven, Fareed Abdelhak
Een filmkenner die de naam Darren Lynn Bousman hoort, zal ongetwijfeld niet denken aan fijnbesnaarde melodrama’s of teerhartige kindersprookjes. Bousman is namelijk de regisseur van drie delen uit de bloederige reeks ‘Saw’, te weten deel II, III en IV. Films waarin de macabere levenslessen en beproevingen die aan het brein van Jigsaw ontspruiten zonder opsmuk in beeld worden gebracht. Een man die levend in een brandende oven belandt, een jongen die vleeshaken in zijn lichaam heeft en voor een bepaald niet prettige keuze staat: zich losrukken en de tikkende tijdbom in de kamer ontmantelen, of blijven staan en door de explosie aan stukken gereten worden. Dat soort werk dus. Het is dan ook niet zo vreemd dat Bousman ook een aflevering van ‘Fear Itself’ voor zijn rekening mocht nemen. Op nieuwjaarsdag wordt hoofdpersoon Helen wakker met een enorme kater. Ze komt al snel tot de ontdekking dat zich in de directe nabijheid van haar woning een stevige ramp heeft voltrokken. Maar ze heeft geen flauw idee wat er in de voorafgaande nacht allemaal is gebeurd. Maar dat er iets goed mis is, blijkt wel als een buurvrouw doldriest met haar lichaam en hoofd op muren en deuren begint te bonken en een vriend met bloedbesmeurde lippen en een zielloze gezichtsuitdrukking ten tonele verschijnt. Binnen de kortste keren is Helen gedwongen om op de vlucht te slaan voor de zombies die haar woonwijk hebben overgenomen.
De eerste tien minuten van ‘New Year’s Day’ zijn veelbelovend. De chaotische cameravoering, slecht verlichte kamers en zich irrationeel en dreigend gedragende appartementsbewoners zijn effectieve stijlmiddelen die bijdragen aan de creatie van een onheilspellend sfeertje van algehele paniek en radeloosheid. Na dit veelbelovende begin gaat het echter op veel fronten mis. Allereerst spreiden de makers een schrijnend gebrek aan originaliteit tentoon. Het zombiegenre lijdt (positieve uitzonderingen daargelaten) sowieso al aan een ernstige vorm van creatieve bloedarmoede, waardoor het al een hele opgave wordt om binnen dit subgenre met frisse en originele ideeën voor de dag te komen. Dat het script van ‘New Year’s Day’ een overduidelijk samenraapsel is van diverse elementen uit de films van George A. Romero of een prent als ‘[REC]’, helpt niet echt. Ook de nadruk die in de flashbacks op het liefdesgeneuzel van de hoofdpersonen wordt gelegd, werkt soms op de zenuwen en lijkt rechtstreeks afkomstig te zijn uit een zoetsappige tienerserie als ‘The Hills’. De twist op het eind is wel verassend, maar wel wat vergezocht en onwaarschijnlijk. De film wordt nog enigszins gered door een paar effectieve scènes, maar kan over de gehele linie amper overtuigen.
‘New Year’s Day’ is niet de beste aflevering die uit de pen van Mick Garris tevoorschijn is gekomen. Het zou te ver gaan om de film te betitelen als een niveauloos broddelwerkje, maar op enkele aardige sequenties na zal deze prent weinig indruk maken op de doorgewinterde horrorfanaat. En dat is toch écht de doelgroep waar deze productie nadrukkelijk op lijkt te mikken.
Frank Heinen