Femme Fatale (2002)

Regie: Brian De Palma | 114 minuten | fantasie, misdaad, thriller | Acteurs: Rebecca Romijn, Antonio Banderas, Peter Coyote, Eriq Ebouaney, Edouard Montoute, Rie Rasmussen, Thierry Frémont, Gregg Henry, Fiona Curzon, Daniel Milgram, Jean-Marc Minéo, Jean Chatel, Stéphane Petit, Oliver Follet, Eva Darlan

Een film van Brian De Palma. Dáár ga je eens goed voor zitten. De regisseur van topfilms als ‘Scarface’ en ‘Dressed to Kill’ weet immers meestal de spanning aardig op te voeren.

‘Femme Fatale’ opent veelbelovend met een diamantenroof in Cannes, waarna de fraaie Rebecca Romijn (‘X-Men: The Last Stand’) tijdens lesbische seks de buit ontfutselt aan een bloedmooi fotomodel. Kom maar op met de bloedstollende achtervolgingen, rappe dialogen, venijnige vechtpartijen en vuile complotten. Eh, niet dus. Na het spectaculaire begin gaat de film razendsnel bergafwaarts met allerlei fratsen die aan ‘Femme Fatale’ een arthouse-tintje moeten geven. Klassieke muziek klinkt, close-ups van meubilair en andere onzinnige objecten kruipen voorbij, de (schaarse) dialogen zitten vol semi-filosofische prietpraat, de acteurs en actrices kijken vaak en lang vaag de camera in of zijn verwikkeld in handelingen waarvan je denkt: waar gaat dit over?

Overigens zonder dat je het echt wilt weten. Natúúrlijk hebben alle boefjes zwarte kleding aan. En de fatale vrouw waarom het draait? Tja, die draagt vanzelfsprekend een grote zonnebril. Net zoals een Brigitte Bardot of een Catherine Deneuve doet zij lekker ongenaakbaar in haar trenchcoat en heeft zij een zijden sjaal over haar blonde haren geknoopt. Anders dan voornoemde dames heeft deze femme fatale nul acteertalent, want aan expressie doet Romijn niet. Ze loopt vooral rond met een air van ‘kijk mij eens mysterieus doen’. En van dat Franse accentje word je ook niet blij. Zeker niet omdat ze geregeld vergeet dat ze volgens het script zo’n accentje moet hebben.

Ook ronduit vervelend is Antonio Banderas als de fotograaf die de criminele ex-kameraden van Romijn op haar spoor zet. Banderas, toch niet de minste acteur, tuit vooral zijn lippen geregeld en blikt als een soort van Bambi in de camera. Je kijkt naar hem en vraagt je af: is hij serieus aan het acteren of neemt hij je in de maling?

‘Femme Fatale’ is zo slaapverwekkend en ridicuul dat het wel een parodie op een film noir lijkt. Wat een teleurstelling, deze film van De Palma.

Patricia Jacob

Waardering: 0.5

Bioscooprelease: 29 augustus 2002