Follow the Boys (1944)
Regie: A. Edward Sutherland | 122 minuten | drama, komedie, musical | Acteurs: Marlene Dietrich, George Raft, Vera Zorina, Grace McDonald, Charley Grapewin, Charles Butterworth, Ramsey Ames, Elizabeth Patterson, Regis Toomey, George Macready, Theodore von Eltz, Orson Welles, The Andrews Sisters, Lon Chaney jr., W.C. Fields
Hoewel ‘Follow the Boys’ op dvd is uitgebracht als onderdeel van de Marlene Dietrich-collectie, speelt de diva zelf maar een kleine rol. In slechts twee scènes is ze te zien. Maar fervente anti-nazi als ze was, heeft ze veel bijgedragen om de troepen van haar nieuwe vaderland te ondersteunen tegen dat van haar oude. Het Duitsland waar ze doorbrak, maar niets meer mee te maken wilde hebben na Hitler’s machtsovername.
De echte hoofdrol in ‘Follow the Boys’ is weggelegd voor George Raft. Een stoere acteur die vooral bekend kreeg in gangsterrollen. Zo was hij een sinistere handlanger in ‘Scarface’ (niet de Al Pacino-versie!) en de slechterik “Spats” Columbo in ‘Some Like It Hot’, een gangster overduidelijk gebaseerd op de legendarische Al Capone.
Hier is Raft als showman Tony West vooral de katalysator voor dit propagandistisch en patriottistisch werkje om de overzeese troepen een hart onder de riem te steken.
Veel om het lijf heeft het allemaal niet, maar tal van sterren van de glorietijd van Hollywood hebben zich voor deze film ter beschikking gesteld en reisden ook in werkelijkheid voor de USO (United Service Organizations) de wereld over om de Amerikaanse soldaten te vermaken. De privéperikelen van West en zijn vrouw Gloria (Zorina) zijn vooral bedoeld om de musical en vaudevillen nummers aan elkaar te rijgen.
Veel van de sterren van toen, waar onder bijvoorbeeld The Andrews Sisters, zijn nu vergeten (al dan niet terecht gezien het repertoire), maar er zitten af en toe ook echt leuke momenten tussen. De komiek W.C. Fields doet een kunstje met een biljartspel dat grappig getimed is (en inmiddels honderdduizend keer geïmiteerd), eén van de meest bijzondere acts is met honden en moet gezien worden om geloofd te worden, maar het absolute hoogtepunt is het optreden van de nog jonge Orson Welles in een erg komische goochelact. Marlene Dietrich is hierbij het lijdend voorwerp in een wel heel apart kostuum om doormidden gezaagd te worden. De trucage is niet heel bijzonder, maar Welles haalt nog wat goocheltrucs uit, daarbij optimaal gebruik makend van zijn rollende koolzwarte ogen.
De optredens, soms op locatie opgenomen met echt soldatenpubliek, zijn tamelijk vermakelijk. Veel dansen en zingen met een hoog “o la la”-gehalte. Voor de troepen destijds erg leuk entertainment en zelfs nu nog aardig om te zien, al is het maar om te zien hoe zo’n organisatie van dergelijke shows in elkaar steekt.
Hans Geurts
Waardering: 3