Four Rooms (1995)

Regie: Allison Anders, Alexandre Rockwell, Robert Rodriguez, Quentin Tarantino | 98 minuten | drama, komedie | Acteurs: Sammi Davis, Amanda De Cadenet, Valeria Golino, Madonna, Ione Skye, Lili Taylor, Alicia Witt, Jennifer Beals, David Proval, Antonio Banderas, Lana McKissack, Tamlyn Tomita, Patricia Vonne, Danny Verduzco, Salma Hayek

Wat kan je verwachten van een film met een indrukwekkende cast en vier verschillende verhalen waarbij niet zozeer het verhaal belangrijk is, maar vooral het absurde? Inderdaad een licht verteerbare absurde grappige film, waar geëxperimenteerd is met de wetten van de cinematografie, wat die ook zijn. Feit is dat er vier vermakelijke verhalen zijn zonder al te veel diepgang. De film verdrinkt in clichés. Doordat deze opzettelijk en ongegeneerd zijn gebruikt, is het geen afknapper, maar juist wat de film sterk maakt.

Allison Anders begint met “The Missing Ingredient”. Vijf heksen trachten met een ritueel de versteende Godin tot leven te brengen. Madonna is een van de heksen en ruziet met haar dochter over eigenlijk niets. Het enige wat nog ontbreekt om het ritueel te volbrengen is verse sperma. De heks verantwoordelijk voor dit ingrediënt heeft het echter per ongeluk doorgeslikt en heeft nu een uur de tijd om voor vers sperma te zorgen. Met Anders begint de film rustig. De set is roze en kitscherig. Gezang van vrouwen klinkt. De film is geboren.

In het tweede verhaal van Alexandre Rockwell “The Wrong Man” treedt de Piccolo (een rol voor een acteur om je in uit te leven) gespeeld door Tim Roth, een verkeerde kamer binnen. Hij bevindt zich midden in een uit de hand gelopen echtelijke ruzie. Ted probeert in wanhoop deze situatie te ontvluchten. Hij raakt vast in het wc-raamkozijn en de enige die hem kan helpen is een stomdronken feestganger. Het minst interessante verhaal in de film. Er is geen touw aan vast te knopen en dat maakt het ondanks de korte duur erg saai.

Pas in het derde verhaal geregisseerd door Robert Rodriguez wordt het kijken een waar genot. Antonio Banderas komt even langs en speelt met bravoure een strenge vader en romantische echtgenoot. Ted krijgt hier 500 dollar om op te passen op de verwende “pain in the ass” kinderen en de waarschuwing dat als het fout gaat dat zijn leven niet meer veilig is. Ongeveer alle wat mis kan gaan, gaat mis en het is mooi. Wanneer vader en moeder weer terugkomen, ligt er een rottend lijk in de brandende kamer, heeft zoonlief een sigaret in zijn mond, liggen er lege drankflessen op de vloer en staat Ted bezeten met een injectienaald in zijn ene hand en een been van het lijk in zijn andere. Simpelweg heerlijk om naar te kijken.

Het toetje “The Man from Hollywood” is bereid door Quentin Tarantino die zelf de hoofdrol van succesvolle geflipte filmster speelt. Twee mannen wedden om een dure auto tegenover een afgehakte pink dat het wel of niet lukt een aansteker tien keer achter elkaar aan te steken (Geïnspireerd uit een aflevering van Hitchcock’s the man from Rio). Met dialogen zoals je ze alleen ziet in Tarantino’s. En Tarantino staat ook deze keer garant voor van alles wat je niet verwacht.

Ongetwijfeld hebben de makers ontzettend veel lol gehad bij het filmen. De luchtigheid, de overdrevenheid en het absurde stralen er van af. Mooi of goed is het zeker niet, maar wel bijna 98 minuten vermaak.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 7 augustus 1997