Hangman (2017)

Recensie Hangman CinemagazineRegie: Johnny Martin | 98 minuten | misdaad, thriller | Acteurs: Al Pacino, Karl Urban, Brittany Snow, Joe Anderson, Sarah Shahi, Sloane Warren, Chelle Ramos, Steve Coulter, Michael Rose, Katelyn Farrugia, Edgar Zanabria, Matt Mercurio, Dwayne Boyd, Scott Parks, Jermaine Rivers, Garrick Parks

Een oude, vermoeide detective komt terug uit zijn pensioen om een seriemoordenaar te pakken. Het is geen nieuw concept, en dat is terug te zien in ‘Hangman’. Vrijwel iedere zin die de karakters in de film zeggen is al eens gezegd. Ondanks het complete gebrek aan originaliteit weet ‘Hangman’ haar doel te behalen; het hart van de kijker op de juiste momenten sneller laten kloppen.

Hoe weet regisseur Johnny Martin dit voor elkaar te krijgen? Door het volgen van een aantal zeer bekende paden is het korte antwoord. Martin weet gebruik te maken van een aantal algemene technieken, zoals shots waar alleen de reactie wordt gezien zonder dat de kijker ziet waar de karakters naar kijken, waardoor de spanning wordt opgebouwd. Martin heeft ook beschikking tot een muziekscore die de toon prima weergeeft. Hier is hij ook afhankelijk van, omdat een spanningsopbouw aanzienlijk gemakkelijker wordt met bijpassende muziek.

Afgezien van het bieden van spanning weet ‘Hangman’ echter nauwelijks iets te bieden. Zo worden de karakters nauwelijks uitgewerkt. De enige momenten dat er iets van diepte in de personages komt, volgen uit monologen over hun eigen verleden. Deze momenten worden vervolgens vaak ook nog eens onhandig neergezet. Zo eindigt de monoloog van journaliste Christi (Brittany Snow), waarin eindelijk duidelijk wordt waarom ze de twee detectives blijft volgen ondanks het directe verhaal, met een gortdroog ‘oké’ van Archer (Al Pacino). Momenten als deze maken dat de kijker de personages niet serieus kan nemen; het lijkt er namelijk op alsof de makers dit ook niet hebben gedaan. De spanning van een detectiveverhaal is leuk, maar de karakters beklijven. In ‘Hangman’ weten ze dit niet te doen.

Een goede detective heeft een bevredigend einde nodig. Ook al was de zoektocht naar de dader nog zo vreemd opgezet, als alles aan het eind samenkomt kan de film alsnog positief beoordeeld worden. Zonder details van het verhaal weg te geven, is het belangrijk om te beseffen dat ‘Hangman’ dit niet weet te bieden. Even lijkt het erop dat Martin de film betekenisvol weet te eindigen, maar helaas is dit hem niet gelukt.

Met een overbekend concept kon ‘Hangman’ eigenlijk al nauwelijks verrassen, en dit is ook gebleken. Door het missen van aangrijpende personages, overtuigende dialogen en een degelijk slot is ‘Hangman’ zelfs een teleurstelling. Desondanks is er nog steeds plezier aan te beleven. Voor mensen die houden van detectives vanwege de fysieke reactie van spanning, die bij het genre hoort, is ‘Hangman’ een gemakkelijke film waar wel degelijk spanning aanwezig is. Voor de rest van de mensen valt deze film in de lange lijst met teleurstellende films van Al Pacino.

Teun van der Maas

Waardering: 2

Bioscooprelease: 10 mei 2018