Italian Stallion – The Party at Kitty and Stud’s (1970)
Regie: Morton Lewis | 71 minuten | drama | Acteurs: Sylvester Stallone, Henrietta Holm, Jodi Van Prang, Nicholas Warren, Frank Micelli, Barbara Strom, Janet Banzet
Waardeloos prulwerkje van een abominabele kwaliteit, waarbij alleen de prominente rol van Sylvester Stallone enige curiositeitswaarde heeft. Oorspronkelijk uitgebracht onder de titel ‘The Party at Kitty and Stud’s, maar nadat de carrière van Stallone een hogere vlucht nam, omgedoopt tot ‘Italian Stallion’.
Regisseur Morton Lewis (en het woord “regisseur” moet hier in de meest ruime betekenis worden opgevat) laat een aantal tamelijk op zichzelf staande scènes zien, waarbij de mensen die gefilmd worden (het woord acteurs dient echt vermeden te worden) naakt over elkaar heen rollen. Zelfs binnen het softporno-genre, wat meestal al geen hoge standaard heeft qua filmkunst, is dit product van een bedroevend niveau. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat dergelijke rotzooi ooit op de markt is gebracht en de enige reden van een dvd-release is de aanwezigheid van de latere superster Sylvester Stallone. Hij is de ‘Stud’ uit de titel en naar verluidt kreeg hij tweehonderd dollar uitbetaald voor deze film. Voor dat geld hoeft hij niet veel meer te doen dan gespierd zijn, rondlopen en over de grond rollen met een vrouw in zijn armen, maar het is goed voorstelbaar dat hij later spijt heeft gekregen dat hij hier ooit aan heeft meegewerkt. Zijn vriendin heet Kitty (Henriette Holm), maar het is een andere vrouwenstem die het voice-over commentaar levert en uitlegt waarom het zo fijn is om het met Stud te doen.
Aan dialoog maakt ‘Italian Stallion’ zich amper schuldig. Het zou flauw zijn om parallellen te trekken met latere filmrollen, bijvoorbeeld als John Rambo, waarin Stallone ook al niet zo veel zei. Wat overblijft is vooral de non-verbale communicatie, die onder meer tot uitdrukking wordt gebracht door Stallone middels een scène waarin hij zijn vriendin aftuigt met zijn riem. Erg onplezierig om naar te kijken, vooral vanwege de boodschap dat dat heel opwindend is. Er wordt ook veel gedanst op ontzettend slechte muziek, wat – samen met de enorme bossen schaamhaar waar veelvuldig op ingezoomd wordt – wel een tijdsbeeld afgeeft van de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Zo’n beetje het enige pluspunt is dat ‘Italian Stallion’ nog veel korter is dan de gemiddelde animatiefilm en maar iets langer dan een uur duurt. Dat is nog een veel te lange zit voor een broddelwerk als dit. Het is een prestatie op zich om de film in zijn geheel uit te kijken. Alleen bestemd dus voor de dapperen en voor mensen die extreem nieuwsgierig zijn om Sylvester Stallone frontaal naakt te zien. Ieder ander: overslaan alsjeblieft.
Hans Geurts