Je l’aimais (2009)

Regie: Zabou Breitman | 100 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Daniel Auteuil, Marie-Josée Croze, Florence Loiret Caille, Christiane Millet, Geneviève Mnich, Winston Ong, Olivia Ross, Antonin Chalon, Ysée Dumay Duteil, Clémentine Houée, Woon Ling Hau, Ludovic Pinette, Alain Darlay, Stéphane Le Coq de Querlan, Jonathan Cohen, Sun Yucheng, Catherine Etchebarne, William Gay, Olivier Saint-Jours, Richard Boidin, Christie Lee, Delphine Théodore, Charles Quéméré, Mark Dugdale, Louise Carrière, Plume Estève, Julien Balandras, Christophe Carrière

Chloé is zojuist verlaten door Adrien, haar echtgenoot en vader van hun twee dochters Lucie en Marion. Totaal ontredderd door dit onverwachte verraad (Adrien heeft een ander) zoekt ze steun bij haar schoonouders, Pierre en Suzanne. Haar schoonvader Pierre neemt meteen de beslissing de jonge vrouw en de kinderen mee te nemen naar hun vakantieverblijf. In dit eenvoudig ingerichte huisje wordt er gegeten, gedronken, gehuild en gepraat, de twee meisjes kijken tekenfilms en worden verwend met Barbiespullen en een bezoekje aan een McDonalds, maar pas wanneer Pierre een bekentenis doet over iets dat een groot stempel op zijn leven heeft gezet, lijkt Chloé haar verdriet te vergeten – al is het maar voor even. Ook de kijker wordt meegezogen in de aangrijpende liefdesgeschiedenis van Pierre en zijn Mathilde.

Regisseur Zabou Breitman gebruikt voor deze speelfilm een raamvertelling, waardoor de kijker zich naarmate de film vordert steeds vaker in het verleden van Pierre bevindt. Bijzonder zijn de visuele foefjes die zij gebruikt voor die overgangen: soms zien we Pierre in de setting van het verhaal dat hij vertelt, terwijl hij hierover met zijn schoondochter praat, een andere keer weer zien we Chloé op de bank zittend in de omgeving van de geschiedenis van Pierre. Het zijn leuke, kleine grapjes, die het tragische verhaal wat lucht geven.  Karakteracteur Daniel Auteuil kun je wel om een boodschap sturen en het is vrijwel onmogelijk om iemand anders in de rol die hij speelt voor te stellen. Zijn Pierre Houdard is zo’n levensecht personage dat je niet anders kan dan om deze teruggetrokken, bescheiden man te gaan geven. Wat een emoties gaan er schuil in zijn blikken! De vrouwelijke cast – Florence Loiret Caille als zijn schoondochter Chloé, Christiane Millet als zijn vrouw Suzanne en vooral de beeldschone Marie-Josée Croze als de liefde van zijn leven, Mathilde – geven hem uitstekend weerwerk, maar het is met name Auteuil die de film zo de moeite waard maakt. Marie-Josée Croze wordt overigens gemist in elke scène waarin ze ontbreekt, het is een genot om deze actrice aan het werk te zien.

De film is gebaseerd op het al even mooie boek ‘Ik hield van jou’ van Anna Gavalda (uitgegeven door uitgeverij Prometheus). Van Anna Gavalda werd eerder ‘Ensemble, c’est tout’ verfilmd. Hoewel de roman trouw gevolgd wordt, en dat is geen gemakkelijke opgave, en er op papier pas halverwege het verhaal op de romance tussen Pierre en Mathilde wordt ingegaan, en altijd in de derde persoon, is het in de vertaling naar het witte doek erg prettig dat de nadruk vooral hier op ligt en de kijker de twee personages veel beter leert kennen. De stukgelopen relatie van Chloé en Adrien wordt terecht naar de achtergrond verdrongen: naast het feit dat deze minder interessant is, kan de kijker goed zelf invullen hoe het na de ontboezemingen van Pierre verder zal gaan met Chloé.

“Je l’aimais” kun je vertalen als ‘ik hield van haar’ als ‘ik hield van hem’. Maar eigenlijk is die verleden tijd niet helemaal correct, want er wordt nog steeds gehouden van ‘hem’ en van ’haar’, zoveel zelfs dat het pijn doet. De Liefde is heerlijk en vreselijk tegelijk: soms is er een allesverzengende passie, een roze wolk, het uren of dagen in elkaars gezelschap kunnen vertoeven, zonder dat de werkelijkheid in die bubbel van romantiek door weet te dringen, maar als de geliefden niet bij elkaar zijn gaan ze als zombies door het leven en hebben ze het gevoel een arm of been te missen. ‘Je l’aimais’ gaat over keuzes maken – ook de verkeerde – en accepteren dat er soms keuzes voor jou gemaakt worden. We zien hele menselijke mensen, die onherroepelijke fouten maken, dolverliefd zijn, maar ook doodongelukkig. ‘Je l’aimais’ is daarom een erg verdrietige film, maar wel erg mooi.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 1 juli 2010