Jenifer – Masters of Horror: Jenifer (2006)
Regie: Dario Argento | 60 minuten | drama, horror | Acteurs: Steven Weber, Carrie Fleming, Brenda James, Cynthia Garris, Mark Acheson, Harris Allan, Julia Arkos, Jeffrey Ballard, Laurie Brunetti, Jasmine Chan, Kevin Crofton, Jano Frandsen, Brad Mooney, Beau Starr
“Giallo”-meester Dario Argento laat zien dat hij nog steeds intrigerende en verontrustende films kan maken, en dat hij hier niet per se “gore” en liters bloed voor nodig heeft. ‘Jenifer’ komt technisch gezien misschien wat simpel over, met weinig subtiele dialoog, b-film muziek, en af en toe houterig acteerwerk, maar het centrale gegeven is interessant genoeg om de film een uur lang boeiend te houden. Als kijker vraag je je steeds af wat er nu weer gaat gebeuren.
Als kijker hebben we een wisselende band met het mismaakte slachtoffer dat Frank in het begin van de film van een gruwelijke dood weet te redden. Haar ware uiterlijk en aard worden een tijd lang voor de kijker verborgen gehouden en mondjesmaat onthuld, waadoor we onze morele, en sociale positie ten opzichte van de “problematiek” in de film steeds opnieuw moeten onderzoeken. Wanneer Jenifer gered wordt van haar beul zien we haar in het begin alleen van de achterkant, van opzij, of terwijl haar lange blonde haar haar gezicht bedekt. Pas wanneer ze zich, half huilend, in de armen van Frank bevindt, en vlak voor er naar de volgende scène gecut wordt, zien we een bijna onmenselijk uitziend, groot zwart oog.
Jenifer blijkt niet te kunnen praten, en het is niet te achterhalen waar ze vandaan komt. Frank laat haar op het politiebureau achter, maar wanneer hij erachter komt dat ze in een gesticht is gestopt, gaat hij haar opzoeken. Daar komt hij bewakers tegen die nu niet bepaald de gevoeligste mensen zijn: “Oh fijn, je komt voor die freak”. Of, wanneer we haar net uit de douche zien komen: “Wie heeft het ooit bedacht om zo’n kop op zo’n lichaam te zetten?”. En dan zien we voor het eerst haar hele gezicht. Waar je eerder nog kon denken dat het wel meeviel, wordt nu alle twijfel weggenomen: nee, er is niets aantrekkelijks aan haar gezicht. Naast de grote, zwarte ogen, heeft ze tanden als van een roofdier, en de helft van haar bovenlip die naar boven is uitgerekt en haar hele tandvlees blootlegt. Echter, hoe onprettig haar gezicht ook is, we kunnen als kijker nog steeds inzien dat ze niet zo’n harteloze behandeling verdient. Frank neemt haar dan ook mee naar huis om haar tijdelijk onderdak te verlenen. Franks vrouw, die hier niet vanaf weet, draait echter door als ze haar ’s avonds toevallig in de slaapkamer tegenkomt. De zoon komt ook binnengelopen, en schrikt ook, maar is ook gefascineerd wanneer hij haar naakte lichaam ziet. Dat bevalt hem namelijk wel. Het zint de vrouw van Frank allemaal weinig, en wanneer Jenifer betrapt wordt terwijl ze ineens hun kat aan het oppeuzelen is, heeft ze er genoeg van. Ze verlaat met zoonlief het huis, en Frank zoekt het maar uit…
Deze zou ook maatregelen moeten nemen, maar Jenifer heeft vanaf het begin haar handen niet van Frank af kunnen houden, en tijdens een autoritje had ze hem al een keer intens genot bezorgd. Dit maakt het toch wel moeilijk om afscheid van haar te nemen.
Frank verlegt zijn grenzen zodoende steeds verder, zolang hij maar kan blijven genieten van Jenifers bijna dierlijke vrijkunsten; ze gromt zelfs herhaaldelijk tijdens de daad. Toch is de maat vol wanneer ze haar letterlijk behoefte aan vlees niet kan onderdrukken en ook in het schattige buurmeisje een lekker hapje ziet. Frank betaalt een man die een freakshow op het circus runt, om Jenifer te kidnappen, maar helaas loopt het allemaal niet volgens plan.
Als kijker weet je nooit goed wat je ervan moet denken. Is Jenifer goed of slecht? En is ze überhaupt menselijk? Zo niet, dan kun je haar weinig kwalijk nemen. Ze lijkt namelijk puur uit instinct en behoefte aan voedsel (en seks) te handelen. En is ze nu ergens nog aantrekkelijk of niet? In het begin zit je met halve afschuw te kijken wanneer ze zich op Frank stort en haar ruwe tong in de strijd gooit. Maar het hele dierlijke karakter van haar seksuele handelingen (inclusief gegrom), naast het feit dat haar lichaam er gewoon prima uitziet, zorgt ervoor dat je je wel enigszins in Frank kunt verplaatsen.
Een origineel idee, kortom, voor deze korte film van Argento. Een beetje horror, ethische dilemma’s, en ongemakkelijke erotiek. Genoeg, dus, om een kijker geboeid te houden, ondanks de tamelijke low-budget productiewaarden en het simpele, rechtlijnige verhaal.
Bart Rietvink