Kogel Vogel – Bullet Bird (2006)

Regie: Federico Campanale | 6 minuten | korte film

Wie dacht dat vuurwapens niets moois kunnen voortbrengen heeft overduidelijk Federico Campanale’s film ‘Kogel Vogel’ nog niet gezien. De film had eigenlijk net zo goed ‘Glas’ kunnen heten, aangezien het in slow motion weergegeven versplinterende glas verwantwoordelijk is voor de grote schoonheid van de beelden. Maar uiteraard is het voor een filmmaker niet handig om de vergelijking te moeten aangaan met de briljante korte film van Bert Haanstra met dezelfde titel. Toch kan ‘Kogel Vogel’ erg goed wedijveren met die film op het gebied van de schoonheid van de beelden.

Het geheim van de esthetische kwaliteit van ‘Kogel Vogel’ zit ‘m in eerste instantie in de extreme slow motion die is toegepast, waardoor de handeling van het afschieten van een kogel eigenlijk in een heel andere context wordt geplaatst. Het schieten of het raken zelf wordt namelijk niet het belangrijkste aandachtspunt, maar juist datgene waar de kogel mee in aanraking komt en hoe dit voorwerp zich gedraagt wanneer het getroffen wordt. Het vallende, in duizenden stukjes uiteen spattende glas krijgt iets abstracts, iets kunstzinnigs, door de prachtig uitgerekte wijze – bijna tot stilstand aan toe – waarop dit in beeld wordt gebracht. Maar ook de belichting en de setting is erg belangrijk. De baan van de kogel is namelijk sterk verlicht en wordt afgevuurd in een verder kompleet duistere omgeving. Gecombineerd met de slow motion ziet de kijker hierdoor de prachtige kruitdamp die er van het pistool afdwarrelt en komen de glassplinters bijna als sterrenstof op de kijker over.

Bart Rietvink