Kya Love Story Hai – What a Love Story (2007)

Regie: Lovely Singh | 125 minuten | komedie, drama, romantiek | Acteurs: Tushar Kapoor, Ayesha Takia, Kareena Kapoor    

‘Kya Love Story Hai’ is een eigenaardig verschijnsel: hoewel er inhoudelijk weinig in de film zit om écht enthousiast over te worden, is het eigenlijk best een aangename film geworden. Vreemd: de kijker wordt geconfronteerd met een clichématig liefdesverhaal, irritante sidekicks, gekunstelde dialoog die alleen bestaat om de plot voort te stuwen, terwijlje elke wending mijlen van te voren al ziet aankomen. En toch… toch is de film vaak, verbazingwekkend genoeg, prima te genieten. Ach, soms moet je als criticus gewoon je handen in de lucht gooien en accepteren dat sommige films goed hun werk doen als “crowdpleaser”. Zo’n film die niet per se voor recensenten maar vooral voor het plezierminnende publiek bestemd is.

Maar is er dan niets aan te wijzen dat de effectiviteit van de film verklaart? Toch wel. Immers, wat uitermate belangrijk is in dit soort formulefilms, is de casting. En die is wel degelijk in orde in deze film. Niet dat we het hier over briljante acteurs, hebben, maar eerder over een geval van de juiste persoon in de juiste rol. Het vrouwelijke hoofdpersonage, Kajal, is ongetwijfeld de belangrijkste, aangezien zij de spil is waar alles om draait. Zowel Arjun als Ranveer vechten om haar gunsten en de hele film leunt op de vraag voor wie ze uiteindelijk zal kiezen. Rajal is praktisch de gehele film in beeld, dus een oninteressante actrice zou de doodsteek voor de film betekenen. Maar laat het nu net Ayesha Takia zijn die als Rajal de meeste indruk maakt in ‘Kya Love Story Hai’. Haar vrolijke, frisse houding en schattige glimlach werken zo aanstekelijk, dat je de simpele dialoog en plotwendingen bijna vergeet. Vanaf haar archetypische introductiescène – lopend op straat, in slow motion, met wapperend haar en gekleed in een engelachtig witte jurk – is de kijker, samen met Arjun, voorgoed verkocht.

Arjun is zo van haar in de ban, dat ‘ie een tegenspeler in een rugbywedstrijd zelfs voor haar aanziet. In een geestige scène ziet hij haar in slow motion met hem meelopen en geeft hij haar (oftewel, zijn mannelijke tegenstander), met een gelukzalige lach op zijn gezicht, de bal en verliest daardoor de partij; tot grote ergernis van zijn ploegmaten. Een andere grappige scène, maar die voor (melo)drama gespeeld wordt, is de klassieke scène waarbij twee geliefden – in dit geval Rajal en Ranveer – elkaar zien op het strand en romantisch in slow motion op elkaar af komen gerend, met als uitkomst dat ze hem voorbij rent en iemand anders in de armen vliegt; te weten Arjun. Een dramatische muziekcue wordt ingezet, maar de toeschouwer kan niet anders doen dan lachen.

Ook Tushar Kapoor is goed op zijn plek als de babyface-knappe goedzak Arjun, die heimelijk verliefd is op Rajal, maar het eerst niet durft te vertellen en later haar relatie met Ranveer niet op het spel wil zetten. Wanneer hij lacht of een traan laat, komt ‘ie enigszins sullig over, maar droefheid en tragisch verlangen heeft hij goed onder de knie met z’n puppy-ogen. Al met al is ‘ie geloofwaardig als de trouwe vriend die gedoemd is, of lijkt, aan de zijlijn te blijven staan.  En dan is er Karan Hukku die Ranveer speelt, de succesvolle zakenman op het witte paard. Als een jongere versie van John Abraham zal hij met zijn ruige vijf-dagen baardje menig vrouwen- en meisjeshart sneller doen kloppen. Voor Rajal kan er alleen liefde zijn als er ook respect is voor de bezigheden van de man, en Ranveer is wat dat betreft een geschenk uit de hemel. Hij werkt hard, is succesvol, en heeft een eigen identiteit. Dit laatste is zeer belangrijk voor Rajal, zo horen we haar aan Arjun verklaren, en dit gegeven wordt later letterlijk als argument gebruikt door Ranveer, die kennelijk precies aanvoelt waar Rajal naar op zoek is.

Dat Rajal echter geen gevoelloze zakenman zoekt, blijkt wel wanneer ze Ranveer na een onbeschofte opmerking terecht wijst, door te stellen dat hij zijn menselijkheid voor succes heeft ingeruild. Hier wordt dus al een zaadje geplant voor een mogelijke hereniging met Arjun, die een en al menselijkheid is. Ranveer wordt, tegen verwachting, niet neergezet als een typische bad guy. Hij gaat inzien, dat succes en werk niet alles is, en dat de liefde (voor een partner) soms voorrang verdient.  Geen van de personages wordt eigenlijk op een slechte manier neergezet, wat zowel prettig is als oninteressant. Prettig omdat er geen geijkte confrontaties hoeven plaats te vinden en er meteen tot een probleemanalyse kan worden overgegaan. En oninteressant, omdat een gebrek aan conflict een gebrek aan drama betekent. Maar gelukkig is het in dit geval niet kwalijk om elk personage tot begripvol persoon te maken, omdat het drama zich innerlijk afspeelt; vooral in het hoofd en hart van Arjun. Arjuns opoffering – hij is bereid zijn gevoelens geheim te houden om Rajal gelukkig te laten zijn met Ranveer – zorgt nog daadwerkelijk voor enkele ontroerende scènes tegen het einde van de film. Een film die tot dan toe gewoon een simpel, hap-slik-weg verhaaltje vertelde.  Wat nog een positief punt is, is de muziek; ook geen onbelangrijke factor in een Bollywoodfilm. Pritam heeft als hoofdverantwoordelijke componist voor een aantrekkelijk verzameling poppy liedjes gezorgd. Eigenlijk zit er geen een echte misser in het repertoire: ieder nummer weet de aandacht van de kijker vast te houden. Er zitten een paar catchy uitschieters tussen, waaronder het openingsnummer ‘It’s Rocking’, uitgevoerd door Kareena Kapoor (wat meteen haar enige optreden in de film is).

De filmmakers hebben geprobeerd nog wat humor in de film te injecteren door middel van de versierderskapriolen van twee vrienden van Arjun. Om de paar scènes zien we deze lolbroeken opduiken terwijl ze weer ’s op domme wijze een vrouw proberen te versieren en keer op keer een blauwtje lopen. Wellicht is hun aanwezigheid te verantwoorden door te zeggen dat ze er achter moeten komen dat het om de Liefde gaat, in plaats van oppervlakkige veroveringen, maar de flauwe slapstickhumor van het tweetal doet de film weinig goed. En dan is er is zeker nóg wel een aantal slakken waar zout op gelegd kan worden, maar waarom de pret verpesten? ‘Kya Love Story Hai’ is dan wel geen film die je nog dagen lang zal bijblijven, gedurende de twee uur die deze vlotte, pretentieloze film in beslag neemt, zal de kijker het best goed naar zijn zin hebben. Al is het alleen maar omdat de glimlach van Ayesha Takia niet meer van je netvlies te branden zal zijn.

Bart Rietvink