La vie promise – Ghost River (2002)

Regie: Olivier Dahan | 89 minuten | drama | Acteurs: Isabelle Huppert, Maud Forget, Pascal Greggory, Fabienne Babe, André Marcon, Rémy Roubakha, Janine Souchon

Sommige mensen lijken voor het ongeluk geboren. Zo iemand is Sylvia, een prostituée die er al lang vrede mee heeft dat het leven klote is. Als het ongeluk haar niet overkomt, helpt ze het zelf een handje door altijd wel weer in de problemen te geraken met haar grote mond. Dat ze een beter verleden heeft gekend, wil ze al helemaal niet meer weten. De verantwoordelijkheid van echte liefde gaat ze effectief uit de weg.

Totdat het ongeluk bepaalt dat zij en haar dochter Laurence wel samen móeten leven, op de vlucht. Dit gegeven maakt van Ghost River of La Vie Promise zoals de oorspronkelijke Franse titel luidt, een soort road movie. De dames zijn op weg naar Sylvias oude liefde, de enige persoon van wie Sylvia zeker weet dat hij haar altijd zal accepteren zoals ze is.

Die weg leggen Sylvia en Laurence eerst nog samen af, maar halverwege scheiden hun wegen omdat moeder Sylvia meer een kind is dan dochter Laurence. Dat de twee elkaar toch weer vinden is te danken aan een mysterieus persoon, Joshua (Pascal Greggory). Deze man komt zowel Sylvia als Laurence op hun eenzame tocht tegen en biedt ze een lift aan. Uiteindelijk gaan ze met zn drieën verder, nadat Sylvia en Laurence elkaar weer gevonden hebben. Ondertussen wordt duidelijk dat Joshua zelf ook heel wat lijken in de kast verborgen houdt. Zodoende zijn deze drie personen samen op reis, maar vooral op reis om hun eigen demonen te bestrijden.

De Engelse titel ‘Ghost River’ verwijst naar de spookrivier, een (nogal onduidelijke) metafoor voor de goede herinneringen van het leven zoals het moet zijn: de herinneringen van je kind-zijn, herinneringen die we vaak in de loop van ons leven vergeten. De reis en zoektocht naar Piotr is voor Sylvia eigenlijk een zoektocht naar die spookrivier, naar het leven zoals het zou kunnen en had moeten zijn.

Waarom ze van dat pad is afgedwaald wordt ondertussen niet duidelijk. Aan Piotr heeft het in ieder geval niet gelegen. Hij heeft Sylvia uit de put gehaald, ze hebben zelfs samen een zoontje gekregen, en na haar terugkeer naar het verdorven leven van Nice, heeft hij haar nog steeds niet willen opgeven. Het is een van de vele onduidelijkheden in La Vie Promise, en dat doet de film geen goed. Daar waar er ruimschoots aandacht wordt gegeven aan de zoektocht en het moeilijke karakter van Sylvia, blijft de aandacht voor Laurence en Joshua nogal beperkt. De epileptische aanvallen van Laurence en de criminele activiteiten van Joshua worden kenbaar gemaakt, maar niet verklaard. Ook de redenen van Joshua om de twee dames te helpen, blijven onduidelijk: zelfbelang, medelijden, verliefdheid?

Bovendien komen er teveel onverklaarbare toevalligheden in het verhaal voor. Toevallig komt Joshua zowel Sylvia en Laurence tegen; toevallig had Sylvia haar tasje bij hem gelaten zodat Laurence weet dat Joshua ook haar al ontmoet heeft; toevallig heeft Sylvia de tegenwoordigheid van geest om naar het ziekenhuis te gaan waar ze ooit opgenomen is; en toevallig is de zuster, die haar herkent, bereid om Sylvias dossier aan haar te geven waardoor Sylvia weer herinneringen kan bovenhalen. De onevenwichtige aandacht en de toevalligheden maken het verhaal niet erg geloofwaardig, laat staan dat je echt gaat meevoelen met de personen.

Regisseur Olivier Dahan heeft er wellicht bewust voor gekozen om de aandacht vooral te geven aan Sylvia, en Isabelle Huppert weet dat ook goed uit te buiten. Die aandacht voor Sylvia is er vooral in langzame, stille scènes waarin Sylvias gezicht alle onverschilligheid, pijn, moeite en verdriet toont die ze heeft opgelopen in haar leven.

Huppert acteert erg goed, daar ligt het zeker niet aan. Toch blijven de onduidelijkheden te veel aanwezig om het goede acteren ook echt te belonen met een gevoel van echte betrokkenheid bij Sylvia. Slechts een enkele maal voel je iets van de bijna doelloze zoektocht van Sylvia, maar dat zijn niet geheel toevallig de scènes waarin Sylvias uitdrukkingen worden ondersteund door de schitterende, melancholische muziek van Lucinda Williams. Op andere momenten blijf je ongeroerd of, erger nog, komt de film over als te sentimenteel.
Wat overblijft, is enerzijds een interessante film: goed geacteerd door Isabelle Huppert, mooi gefilmd, en bij tijd en wijle meeslepend. Anderzijds is Ghost River vooral een film die te onevenwichtig en te ongeloofwaardig is om te kunnen spreken van een goede film.

Daniël Brandsema

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 31 juli 2003