Life @ Lowlands (2013)

Regie: Lisa Boerstra | 75 minuten | documentaire

Een briljant idee kan door slechte keuzes gemakkelijk resulteren in een matige film. Dat bewijst de documentaire ‘Life @ Lowlands’.

De makers hadden het nog zo leuk bedacht: een festival als Lowlands is een aparte wereld met een eigen eco-systeem. Op het festivalterrein gelden andere normen en waarden dan buiten de hekken en mensen gaan zich daardoor anders gedragen. Regisseur Lisa Boerstra probeert die wereld te doorgronden door zes mensen te volgen tijdens de editie van 2012, de heetste ooit.

Maar de keuze voor de personen pakt totaal verkeerd uit. Allereerst ontmoeten we drie meisjes van zeventien die het festival voor het eerst bezoeken. Helaas blijken de meisjes onervaren in álles en zijn ze meer bezig om zichzelf een houding te geven dan met het festival. “Volgens mij kwam ik echt dik pokerface over, maar van binnen zat ik helemaal te janken,” zegt één van hen na een concert van Spinvis. Dat vat redelijk samen wat we als kijker te zien krijgen. Ze zijn in 75 minuten op geen interessante observatie of opmerking te betrappen.

Helemaal tenenkrommend is de scène waarin ze backstage de leden van hun favoriete band ontmoeten. Veel gestotter, ongemakkelijke stiltes en clichégesprekken: het lijkt meer op een reportage over puberende tienermeisjes dan op Lowlands.

Behalve drie groentjes volgen we ook drie ervaren bezoekers. Die genieten duidelijk wél van het festival, maar ook zij komen nooit echt tot leven. Het probleem is dat Boerstra de contrasten enkel zoekt tussen de bezoekers (ervaren – onervaren), terwijl het verschil in gedrag óp het festivalterrein en erbuiten een veel interessanter perspectief zou geven op dat aparte Lowlandsleven.

Wie zijn die hoofdrolspelers? Wat doen ze in het dagelijks leven? En waarom gaan ze eigenlijk naar Lowlands? We komen het niet te weten. Maar een man die volledig opgaat in de muziek boeit pas als je zijn verhaal kent.

Ook kan de regisseur de verleiding ook niet weerstaan om toe te werken naar een kunstmatig plot: het concert van Triggerfinger. Die band mag ze (niet toevallig) ook backstage filmen. De documentaire wekt de indruk dat Triggerfinger de stomende afsluiting van het festival is, maar wie er in 2012 bij was, weet dat de Belgen in werkelijkheid op de tweede dag speelden en géén afsluiter waren. Overigens duurt Lowlands in deze film ook maar twee dagen en twee nachten in plaats van drie keer 24 uur. Daardoor doet het festival vluchtig aan, terwijl bezoekers het juist als een eeuwigheid ervaren.

Het zijn uiteindelijk de tussenscènes die toch weten te boeien. Een maf dansende kerel, een jongen die op zijn stinkende schoenen slaapt en mensen die zich zij-aan-zij schoon boenen. Helaas worden deze beelden voorzien van hinderlijke interpretaties. Lowlands is een apart eco-systeem is de stelling. Dus wordt ieder gedrag vergeleken met dat van een dier. Stoeiende jongens zijn bavianen, krioelende mensenmassa’s zijn als mieren en wassende personen lijken op olifanten die elkaar nat spuiten. Aanvankelijk zijn deze vergelijkingen wel geinig, maar ze worden al snel erg gezocht.

‘Life @ Lowlands’ is mislukt en is niet meer dan een aardige terugblik op het festival van 2012. Dat is jammer, want het idee om het leven op Lowlands te duiden, was juist zo leuk.

Bart Boersma

Waardering: 2

‘Life @ Lowlands’ wordt zaterdag 10 augustus 2013 om 21.40 uur uitgezonden op Nederland 3.