Long Time Running (2017)

Regie: Jennifer Baichwal, Nicholas de Pencier | 97 minuten | documentaire, muziek | Met: Gord Downie, Paul Langlois, Gord Sinclair, Bobby Baker, Johnny Fay, Justin Trudeau

Met de dood in de ogen leven klinkt romantisch, zij het alleen voor degenen die het niet zelf hoeven meemaken. Gordon Downie, zanger van Canada’s cultband nummer één Tragically Hip (in Nederland kortstondig hip in de jaren negentig) werd vroeg in 2016 met ongeneeslijke hersenkanker opgezadeld en is daaraan in 2017 overleden. In de tussentijd onderging hij een hersensparende operatie die vrijwel zeker voor handicaps ging zorgen, maar het leven nog een jaar wist op te rekken. In die periode sprak en liep Downie moeilijk; hij slaagde er met een coach toch in de teksten van de nummers te leren, waarna hij op een emotionele afscheidstour ging met de band, die ook in Nederland een uitstekende livereputatie had.

Opmerkelijk genoeg was Downie’s flamboyante voordracht na de operatie nog intenser en dreigender dan voordien. Bij het naderend afscheid werd de mythe rond ‘The Hip’, de favoriete band van premier Justin Trudeau, zelfs gigantisch. Het slotconcert in thuisstad Kingston, Ontario werd live op de nationale televisie uitgezonden en op marktpleinen gevolgd.
Daar is best reden toe. De repetitieve, gruizige gitaarrock van The Hip werd door de storyteller naar een hoger niveau getild, een niveau dat de band decennia lang wist vast te houden, omdat Downie steeds weer een ander Canadees sprookje uit de hoge hoed wist te toveren.

In 1997 vielen de zaken helemaal op hun plaats, toen culthit ‘Courage’ de titeltrack werd van ‘The Sweet Hereafter’, een Canadese variant op ‘De rattenvanger van Hamelen’. De slottour in 2016 wordt beschreven in ‘Long Time Running’, verwijzend naar een songtitel van The Hip. Niets mis mee, met de band niet, met de uitvoering niet, en met de frontman, die nog kon meewerken aan deze docu. De ware liefhebber mist een beetje de realtime emoties van het reeds uitgebreid gecoverde afscheid. De passie van de Canadese fan is voor de leek weer niet helemaal te volgen, omdat de makers er nu eenmaal vanuit gaan dat alles al bekend is. Ontroerend hoogtepunt: het slotapplaus van de duizenden in Kingston, met een wezenloos in het niets starende Gordon Downie.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3