Lost in New York – Perdues dans New York (1989)
Regie: Jean Rollin | 67 minuten | fantasie | Acteurs: Adeline Abitbol, Funny Abitbol, Catherine Herengt, Catherine Lesret, Sophie Maret, Marie-Laurence, Mélissa, Nathalie Perrey, Catherine Rival
In ‘Lost in New York’ verkennen twee meisjes tijd en ruimte, een interessant uitgangspunt maar zoals het concept van tijd en ruimte wiskundig gezien ontzettend ingewikkeld is, is de film ook een warboel van formules die niet tot de juiste uitkomst leiden. Michelle, een oude vrouw op het strand, vertelt het verhaal van haar vriendin Marie en zichzelf. Het zijn twee meisjes die elkaar op den duur zijn kwijtgeraakt en elkaar hopen nog een keer weer te zien. In hun jonge jaren dromen ze ervan om door de straten van New York te lopen. Via een beeldje van een maangodin en een magisch boek zijn ze in staat vele avonturen te beleven, vooral tot uiting komend in beelden van gemaskerde personen die door de branding lopen, en uiteindelijk strijken ze in New York neer.
Het begin is ijzersterk wanneer de twee meisjes Marie en Michelle via een magisch boek allemaal verhalen beleven. Illustraties in het prentenboek bevatten scènes uit bekende films van zowel het vampiergenre als de klassiekers (‘Citizen Kane’). Regisseur Jean Rollin, vooral bekend van films met macabere titels als ‘Two Orphan Vampires’, ‘Zombie Lake’ en ‘The Nude Vampire’, brengt hiermee een ode aan de film.
Helaas zakt ‘Lost in New York’, met uitzondering van de voice-over die met filosofische en mystieke teksten intrigerend is, vervolgens naar een dubieus niveau. De periode in New York kenmerkt zich door het dolen door halfverlaten straten, een vrouwelijke vampier in een wit gewaad en flitsen van een mysterieuze vrouw die een godin blijkt te zijn. Als klap op de vuurpijl gaat deze godin een heilige erotische dans uitvoeren.
De muziekkeuze is gebaseerd op de elektronische muziek uit de jaren tachtig, een vervelende ervaring die zowel geïrriteerd als gejaagd aandoet, terwijl het tempo van de film nauwelijks van hoger ligt dan een slakkengang. Het is niet zo’n geslaagde combinatie.
‘Lost in New York’is nou niet een film die je snel zal gaan kijken vanwege het verhaal, dat is er namelijk nauwelijks uit te ontwarren. Jean Rollin blikte hiermee een merkwaardige film in die experimenteert met verschillende stijlen en het maken van film an sich. Zo vormt de wonderlijke combinatie van karakters, gebeurtenissen en decors een vreemd ballet. Een leuk idee, maar het is moeilijk te erkennen dat het een geslaagd experiment is. Advies: de eerste vijf minuten mag je niet missen, voor de rest kan het magische boek beter gesloten worden.
Meinte van Egmond