Moonwalkers (2015)

Regie: Antoine Bardou-Jacquet | 107 minuten | actie, komedie | Acteurs: Ron Perlman, Rupert Grint, Robert Sheehan, Stephen Campbell Moore, Eric Lampaert, Kevin Bishop, Tom Audenaert, Erika Sainte, Jay Benedict, Kerry Shale, James Cosmo, John Flanders, Joe Sheridan, Andrew Blumenthal, Julie Maes

Elke generatie heeft zo zijn eigen samenzweringsfanaten. Tegenwoordig horen we veel over klimaatontkenners of kun je gieren van het lachen om de uitspraken van aanhangers van de flat earth society. Vanaf 21 juli 1969, als Neil Armstrong als eerste een voet op de maan zet, zijn er mensen die die historische gebeurtenis in twijfel trekken. De maanlanding zou nep zijn en NASA zou Hollywoodicoon Stanley Kubrick gevraagd hebben om de lancering van Apollo 11 en de landing na te bootsen en vast te leggen op film. Dit gegeven vormt het uitgangspunt van ‘Moonwalkers’, een zwarte komedie/actiefilm van Antoine Bardou-Jacquet.

Twee van de meest tegenstrijdige personages die je je maar kunt bedenken spelen de hoofdrol in het onevenwichtige ‘Moonwalkers’. Allereerst is daar Kidman (Ron Perlman), een door de oorlog in Vietnam getraumatiseerde CIA-agent, die van zijn baas de opdracht krijgt in Engeland Stanley Kubrick op te sporen. Waarom? Voor het – waarschijnlijke – geval dat de geplande maanlanding mislukt en er een plan B nodig is. Kidman is de verpersoonlijking van het ‘die wil je niet in een donker steegje tegenkomen’-type. Gewelddadig tot op het bot, zo onstabiel als een terrastafeltje en hij wint altijd. Tot hij Jonny (Rupert Grint) ontmoet. Gevalletje op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats.

Jonny, een mislukte rockbandmanager, is eigenlijk op het kantoor van zijn succesvolle neef (manager van Kubrick) om geld te lenen. Maar als neeflief er plots van door moet (iets met cocaïne en een bloedneus) en net op dat moment Kidman binnenkomt, besluit Jonny het spelletje mee te spelen en doet hij zich voor als Kubricks manager. Die koffer met geld komt Jonny immers wel van pas. Komt goed uit dat Jonny’s hippie/junkie/kamergenoot er wel een tikkie van wegheeft. Lang duurt het niet voor Kidman Jonny’s bedrog doorheeft, maar dan is de mogelijkheid om de échte Kubrick te vinden al verkeken en is het drietal aan elkaar gebonden.

Wat volgt is een Guy Ritchie-achtig verhaal met plotselinge uitbarstingen van geweld, zwarte humor (Kidmans kledingwisseltrucs zijn erg grappig) en iets te veel van drugs doortrokken trippy scènes. Het zijn ten slotte de jaren zestig.

Aan de aankleding is bijzonder veel aandacht besteed. De jaren zestig sijpelen door elk shot en hoewel dat visueel aantrekkelijk is (het onderkomen van Renatus, de regisseur die het daadwerkelijke filmpje op moet nemen bijvoorbeeld!), is het op een gegeven moment wel wat vermoeiend om het zoveelste personage te zien die zo stoned is als een garnaal en nergens toe in staat is. Die grap is snel uitgewerkt. Zeker in het laatste deel van de film, als de drugsconsumptie zoals gezegd de overhand neemt en het verhaal eigenlijk op pauze gaat, is het teveel van het goede.

Het helpt wel dat beide personages de sympathie van de kijker verdienen. Grint en Perlman hebben een prettige chemie samen, als een soort Laurel & Hardy. Perlman is zonder meer de sterkste troef die ‘Moonwalkers’ in handen heeft, dus voor fans van deze acteur is deze film niet te missen.

‘Moonwalkers’ is maf en absurd en neemt zichzelf nergens serieus. Het sterke eerste deel van de film (zo ongeveer tot alle personages geïntroduceerd zijn) doet vermoeden dat de film beter is dan ie is, maar de acteerprestaties en het passend einde maken veel goed.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 31 maart 2016