Munch (2023)

Recensie Munch CinemagazineRegie: Henrik Martin Dahlsbakken | 105 minuten | biografie, drama | Acteurs: Alfred Ekker Strande, Mattis Herman Nyquist, Ola G. Furuseth, Anne Krigsvoll, Jesper Christensen, Anders Baasmo, Lisa Carlehed, Thea Lambrechts Vaulen, Ida Elise Broch, Gine Cornelia Pedersen, Hanna-Maria Grønneberg, Hildegun Riise, Per Frisch, Gjertrud L. Jynge, Ylva Fuglerud, Nader Khademi, Arthur Berning, Ville Virtanen, Julius Fleischanderl, Fanny Leander Bornedal, Eirik Sæther, Magnus Juhl Andersen, Fredrik Stenberg Ditlev-Simonsen, Dennis Storhøi, Johannes Gjessing

Je hoeft geen connaisseur te zijn om ‘De Schreeuw’ uit te kunnen tekenen. Het wereldberoemde schilderij heeft een eigen emoji en kwam vorig jaar nog in het nieuws, omdat klimaatactivisten zich eraan wilden vastlijmen. Regisseur Henrik M. Dahlsbakken geeft met het drama ‘Munch’ (2023) nu alle aandacht aan de maker, de Noorse kunstenaar Edvard Munch (1863-1944).

De film portretteert de kunstenaar op verschillende leeftijden. Eerst een bejaarde Munch in zijn woning in Oslo. Hij krijgt een onheilspellend bezoek van Duitse soldaten: zijn schilderijen dreigen in handen van de nazi’s te komen. Maar het is vooral turen naar het gezicht van Munch. Daar is iets raars mee, maar wat? De oude man blijkt vertolkt te worden door een actrice (Anne Krigsvoll). Prima, maar de opvallende grime leidt nogal af van de inhoud.

Daarna een geesteszieke Munch van middelbare leeftijd (Ola G. Furuseth), in een kliniek in Kopenhagen. Stemmen in het hoofd, waanzinnige blik. Er is maar één conclusie mogelijk: die stoornis is een heftige. Hier is weinig denkwerk nodig, dus alle aandacht kan naar esthetische zaken, zoals de zwart-wit-beelden en de schilderachtige lichtval.

Vervolgens Munch als twintiger (Alfred Ekker Strande), die in een huisje bij zijn familie verblijft en een flirt heeft met een getrouwde vrouw, Milly Thaulow (Thea Lambrechts Vaulen). Vooral deze vroege periode beklijft, want Alfred Ekker Strande acteert de innerlijke worstelingen goed. De sociale onhandigheid blijkt ook mooi uit de dialogen tussen Munch en zijn familie (“Praat alsjeblieft niet tegen me in de derde persoon”). En als Milly hem haar schrijversambities toevertrouwt, zegt hij dat ze lekker verder moet dromen.

Dan is er nog een verhaallijn rondom Edvard Munch (Mattis Herman Nyquist) als dertiger in het hedendaagse Berlijn. Verrassend, maar de toegevoegde waarde is onduidelijk en de kunstenaarspraat doet de tenen krommen. Gelukkig valt ook hier schoonheid te bewonderen, als Munch op de fiets zit tegen de achtergrond van een geschilderde lucht. Een schitterend beeld.

De regisseur lijkt je net zo waanzinnig te willen maken als Munch, zo frequent als de tijdvakken worden afgewisseld. Maar voor de interpretatie is het geen probleem: je hoeft bij deze film weinig zelf in te vullen. Zo heeft de schilder een slechte levensstijl, ook qua voeding. Dat wordt direct al duidelijk, als hij van een dienblad alleen wat te drinken pakt en de maaltijd laat staan. Maar later wordt er rustig nog een complete scène gewijd aan zijn gebrekkige eetlust. Voor als je het nog niet begrepen had.

Na het kijken van ‘Munch’ blijft vooral de jongere, onbeholpen versie van de kunstenaar hangen, waarvoor acteur Alfred Ekker Strande veel credits verdient. Jammer genoeg wordt er te veel informatie geëxpliciteerd en moet je je door de vele tijdsprongen heen slaan. Misschien toch maar gewoon naar het museum de volgende keer.

Ester Šorm

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 1 juni 2023