Pelican Blood (2010)

Regie: Karl Golden | 100 minuten | drama | Acteurs: Arthur Darvill, Oona Chaplin, Harry Treadaway, Emma Booth, Christopher Fulford, Emma Clifford, George Newton, John Hollingworth, Eden Watson, John McDonnell, Ali Craig, David Ross Elliott, Daniel Hawksford, Babatunde Aleshe      

Sommige films zijn niet eens zo ontzettend goed of bijzonder, maar weten je na afloop toch aan het denken te zetten of achteraf te ontroeren. Je raadt het al. ‘Pelican Blood’ is zo’n film. Dwars, haperend en een tikje warrig, maar wel puur en oprecht.

In ‘Pelican Blood’ draait het om Nikko (Treadaway). Hij is een introverte, depressieve jongen die nogal met zichzelf over hoop ligt, maar dat niet aan de wereld wil laten zien. Zo heeft hij in het verleden een zelfmoordpoging gedaan en ook nu houdt de dood hem bezig. Nikko heeft geaccepteerd dat zijn fatalistische aard bij hem hoort en probeert zo goed en zo kwaad mogelijk zijn leven te leiden. Hij heeft vrienden die net als hij een passie voor vogels hebben. So far so good. Nikko’s leven wordt op zijn kop gezet als hij zijn ex tegenkomt. Met deze Stevie (Booth) sloot hij een zelfmoordpact, maar zij haakte op het laatste moment af. De twee hebben nog steeds gevoelens voor elkaar. Deze destructieve liefde betekent een keerpunt in hun leven.

‘Pelican Blood’ is een intieme filmhuisfilm die zwaar leunt op het acteerwerk van Booth en Treadaway. Het duo stelt gelukkig geen moment teleur en vormt het kloppend hart van deze film. Het is knap dat de twee hoofdpersonages ondanks hun mysterieuze gedrag en schimmige verleden zo interessant zijn en blijven. Nikko en Stevie zijn geen sympathieke personages. Het lijkt erop alsof ze elkaar kapot willen maken of juist te hard aan elkaar trekken. Omdat ze beiden vrij labiel zijn, hoewel ze dat nooit toe zullen geven, levert dat een paar huiveringwekkende scènes op. Het is alsof je naar een treinstel kijkt dat op het punt staat te ontsporen.

De cast is erg sterk. Ook de bijrolspelers zijn goed op dreef en de vriendschappen en familieverhoudingen komen naturel over. Er zijn ook minpunten. Zo is de gezamenlijke hobby van Nikko en zijn maten een beetje raar gekozen. De jongens zijn vogelaar, maar wat deze hobby nu zo aantrekkelijk maakt of wat hen drijft wordt niet duidelijk. Het is bevreemdend. De aparte hobby levert wel spanning op in de vorm van een vete tussen de vogelaars en stropers. Leuk, maar niet echt van toegevoegde waarde. Het was interessanter geweest als er meer werd ingezoomd op de vriendschap tussen de beschadigde Nikko en zijn maten. Ook meer uitdieping van de relatie tussen de hoofdpersoon en Stevie zou welkom zijn. Nu blijft het wat vaag.

‘Pelican Blood’ is een interessante en ontroerende film. Dit is wel een film waarin je zelf aan het werk wordt gezet, want veel zaken blijven onduidelijk of worden niet uitgelegd. Dat is de kracht én zwakte van de film. De warrige opbouw, vreemde zijplotjes en soms saaie camera-opstellingen (handheld-shots) zijn niet voor iedereen. De stemmige soundtrack en het sterke spel zijn de grootste trekpleisters. Of dit iets voor jou is, moet je nu zelf wel uit kunnen vogelen.

Frank v.d. Ven