Riparo – Anis tra di noi – Shelter Me (2007)

Regie: Marco S. Puccioni | 98 minuten | drama | Acteurs: Maria de Medeiros, Antonia Liskova, Steffan Boje, Gisella Burinato, Mounir Ouadi, Vitaliano Trevisan

Interessant, maar misantropisch relatiedrama waarin verschillen tussen klassen en culturen centraal staan. De Marokkaanse jongen Anis (Mounir Ouadi) is degene die de gebeurtenissen in de film in gang zet, door zich te verstoppen in de auto van de Italiaanse Anna en haar vriendin Mara. De Portugese Maria de Madeiros (onder andere bekend uit ‘Pulp Fiction’) speelt deze Anna, de rijke eigenares van een schoenenfabriek als een egoïstisch mens, die gewend is om te krijgen wat ze hebben wil. Antonia Liskova is haar vriendin Mara, een arbeidster uit dezelfde fabriek, die niet zo afhankelijk is van Anna als Anna graag zou willen. Het is vrijwel meteen duidelijk dat de relatie tussen de twee vrouwen in de problemen verkeert, mede omdat Anna de aanwezigheid van Anis aanvankelijk probeert te verbergen. Het opduiken van de Marokkaanse jongen is daarom meer een aanleiding dan een oorzaak van het falen van Anna’s en Mara’s relatie.

Tegelijkertijd laat regisseur Puccioni ook een vorm van klassenstrijd naar voren komen, samen met het Westerse onbegrip voor Afrikaanse waarden en normen. En omgekeerd, want Anis weet met zijn eenvoudige wereldbeeld en instelling totaal niet hoe hij om moet gaan met de gecompliceerde verhouding tussen de vrouwen. Beiden deinzen er ook niet voor terug om de argeloze jongen te gebruiken voor hun onderlinge machtsspel. Puccioni weet echter niet alle stereotiepe valkuilen te vermijden. Sommige van zijn observaties over de maatschappij doen geforceerd aan en het subplotje waarbij Anis als illegale immigrant ook in Anna’s fabriek gaat werken en daarbij in de knoei komt is niet echt interessant.

Het acteerwerk van De Medeiros en Liskova is solide. De hoofdrolspeelsters wonnen prijzen op filmfestivals in Italië (ook Puccioni won er overigens één voor zijn regie) en beelden hun steeds stroever lopende relatie goed uit. Er zijn een paar sterke non-verbale scènes waarin de mengeling van zowel liefde, woede, wanhoop en onmacht mooi voor het voetlicht gebracht worden. Echt vrolijk is de film al vanaf het begin niet en hierdoor lijkt de uitkomst al vrij snel erg voorspelbaar te worden. Als verrassingen inderdaad uitblijven, levert dat het inlossen van verwachtingen op, maar meer ook niet. Daarmee doet ‘Riparo’ zichzelf misschien wel een beetje tekort.

Hans Geurts