Rurôni Kenshin: Wandering Samurai – Rurôni Kenshin: Meiji Kenkaku Romantan (1996)
Regie: Kazuhiro Furuhashi | 675 minuten | actie, drama, komedie, animatie | Originele stemmencast: Mayo Suzukaze, Miki Fujitani, Yûji Ueda, Mîna Tominaga, Mika Doi, Yoku Shioya, Kaori Yuasa, Noriko Namiki, Hirotaka Suzuoki, Yoshito Yasuhara, Tomo Sakurai
Soms kan het zo oneerlijk verdeeld zijn in de wereld. Terwijl mensen in Japan worden getrakteerd op fantastische tv-series als ‘Neon Evangelion Genesis’, ‘Boogiepop Phantom’ en ‘Berserk’, moeten wij Westerlingen het doen met dubieuze shows als ‘Herken de homo’ en ‘Big Brother’. Tja. En als je na het zien van een prachtserie als deze ‘Rurôni Kenshin: Meiji kenkaku roman tan’ te horen krijgt dat onze Aziatische vrienden deze reeks gewoon op tv kunnen volgen en dat zij niet veroordeeld zijn tot het aanschaffen van dure importdvd’tjes om alsnog dit spektakel kunnen volgen, dan kun je als anime-fan best even jaloers worden. Zucht.
De tv-serie, die van 1996 tot 1999 liep, begint met de kennismaking van het hoofdpersonage, Kenshin Himura (Suzukaze). De man is een ronin, een meesterloze samoerai, met een tragisch verleden. Op jonge leeftijd is hij wees geworden. Niet veel later zag hij zijn verzorgers gedood worden door een stel meedogenloze bandieten. De jonge Kenshin was weer alleen. Totdat hij opgenomen wed door een begaafd zwaardvechter, die hem onderwees in de gevechtstkunst. Himura leert snel en al snel verandert de jongen in een begenadigd strijder. Als Kenshin wat ouder wordt besluit hij, zeer tegen de zin van zijn meester in, om voor zijn idealen te gaan vechten. De jongen wordt door de Japanse overheid ingezet om de rebellie van dwarsliggende samoerai-clans neer te slaan. Kenshin wordt gehard door de strijd, zijn bliksemsnelle en keiharde optredens leveren hem de bijnaam ‘battousai’, Japans voor ‘slachter’, op. Als Himura wat ouder wordt beseft hij dat hij onder de hoede van de overheid talloze mensen heeft vermoord, en dat er van zijn idealisme om juist mensen te beschermen, niets terrecht is gekomen. Kenshin besluit op een dag om nooit meer een leven te nemen. Als ronin wil hij zijn dagen slijten om anderen te helpen. In de dojo van miss. Kaoru komt hij tot rust. Alleen het verleden blijft hem achtervolgen.
De complete geschiedenis van het personage Kenshin Himura, werd eerder verteld in de twee films ‘Rurôni Kenshin: Meiji kenkaku roman tan: Tsuioku hen’ en ‘Rurôni Kenshin: Seisô hen’, in het Westen beter bekend onder de naam ‘Samurai X’. De cartoonserie gaat verder waar de films eindigden. En net als de twee animes is ook de tv-reeks gedeeltelijk gebaseerd op ware historische feitjes en gemixed met een dikke laag fictie. Voor de fans van typisch Aziatische zaken als samoerai’s, de bushido-code, geheimzinnige clans en ninja’s valt er zeer veel te genieten in de wereld van ‘Rurôni Kenshin’. De setting van het oude Japan dat verscheurd wordt tussen de eigen cultuur en de opmars van het Westen leent zich nu eenmaal prima voor een opwindende serie. De makers van de reeks hebben de geschiedenis verweven met de fictieve persoon Kenshin Himura.
Om de cartoon te kunnen volgen hoef je niet bekend te zijn met de twee speelfilms rond het hoofdpersonage. Via korte flashbacks en lange dialogen wordt ook de nieuwe kijker voorgesteld aan Kenshin. De mensen die echter bekend zijn met de speelfilms rond de ‘battousai’ is het na het zien van de cartoonserie wel even slikken. Het detail en de realistische, bijna schilderachtige animaties uit de films is in de serie niet terug te vinden. De prachtige kleuren, het realisme en de aquarel-tinten uit de films zijn vervangen door cartooneske, typisch Japanse personages met grote ogen en androgyne gezichten. De stijl van de cartoon is niet lelijk, maar het is wel even wennen. Al snel zul je merken dat niet alleen het uiterlijk van Kenshin en zijn landgenoten is veranderd. Ook is er een vreemd soort humor toegevoegd. Het soort waarin de personages ineens builen ter grote van een meloen op hun hoofd krijgen en hysterisch gaan gillen. Veel slapstick humor en totaal onverwachte komische wendingen, zoals je die enkel in Japanse tekenfilmseries te zien krijgt. En dat is juist het laatste waar je op rekent in de donkere, naargeestige wereld waarin de ‘Samurai X’ animes zich afspeelden.
Daarnaast zorgt het hyperactieve openingsdeuntje van een Japans popgroepje voor een halve hartverzakking. Dit is wel even heel andere koek dan dan de strakke monotone dreunen van Westerse popmuziek. Als je niet bekend met met J-pop, de typische Japanse pop, zul je volslagen aphatisch luisteren naar de liedjes waarin hoge stemmetjes afgewisseld worden met valse noten en wisselende tempo’s.
In de eerste paar afleveringen zul je even door moeten bijten om je te kunnen verplaatsen in het gerestylde wereldje van Kenshin. De vreemde humor en de luchtige sfeer doen het ergste vermoeden: alle goede dingen uit de eerste avonturen van de ronddolende samoerai lijken overboord gegooid. Met name de diepgang en tragiek van de personages lijkt ver te zoeken in de reeks. Maar laat je niet afleiden door de valse start van de tv-serie. Als je je blijft verdiepen in de show, zul je snel ontdekken dat de serie net zo diep en tragisch is als de eerdere verhalen. Maar dan op een andere manier gepresenteerd. Onder alle bizarre komische fragmenten schuilt nog steeds een bitter verhaal over een man die in het reine wil komen met zichzelf. Alle nieuwe personages die aan je worden voorgesteld krijgen ook de tijd om uit te groeien tot volwaardige personages met hun eigen achtergrond en problemen. Hun relatie tot Kenshin is interessant en met op de achtergrond het door revoluties en oorlogen verscheurde Japan van de 19e eeuw geven de emotionele lading van de serie een eigen smoel.
Vreemd genoeg past de grappige en vaak zeer luchtige sfeer uitstekend in de wereld van Kenshin. Iets wat je niet voor mogelijk had gehouden na de eerste twee zware films. Om de kijker niet te overstelpen met deprimerende verhalen is de keuze voor luchtige humor vermengt met zware thema’s verrassend goed uitgepakt. De serie is ook niet bloederig zoals de films wel waren, maar op emotioneel vlak is de reeks de gelijke van de animes. De voortdurende innerlijke strijd, het allesverslindend schuldgevoel en de schande van een verleden vol dood en verderf van Kenshin hangt als een zware deken over de serie heen. De komische passages ‘verzachten’ de grauwe thematiek van de serie. Je wordt als kijker als het warte een beetje gespaard voor alle zwartgalligheid. De vrolijke en bescheiden Kenshin uit de serie herinnert je er continu aan dat hij onder zware druk leeft. Door het steeds terugkerende verleden van de hoofdpersoon, vergeet je nooit dat Kenshin zo weer terug kan vallen in zijn oude gewelddadige gedrag. Telkens als hij gedwongen wordt om opnieuw te vechten, sluimert de moordlust van weleer weer terug. In feite is hij een wandelende tijdbom. En dat maakt de serie spannend en intrigerend. De onverslaanbaar geachte ronin blijkt zijn eigen ergste vijand te zijn, die vecht om zijn menselijkheid te behouden. Suzukaze’s stemmenwerk is indrukwekkend. Net als de andere stemacteurs die hun eigen stempel op hun personages weten te drukken.
Iedereen die ook maar een heel klein beetje kan genieten van tekenfilms mag deze serie niet missen. Deze reeks heeft zo zeldzaam veel te bieden. Helaas worden Japanse series met een volwassen inhoud niet hier op tv uitgezonden. In plaats daarvan krijg je stereotype, platte prut als ‘Pokémon’ en ‘Yu-Gi-Oh’ voorgeschoteld, die duidelijk op kinderen is gericht. Jammer. Dat wordt dan toch maar weer importeren.
Frank v.d. Ven