Santa Buddies (2009)
Regie: Robert Vince | 85 minuten | animatie, avontuur, familie | Acteurs: George Wendt, Christopher Lloyd, Craig Anton, Andrew Astor, Charisse Baker, Nico Ghisi, Ryan Grantham, Ellie Harvey, Quinn Lord, Sophia Ludwig, Isabella Montes, Gig Morton, Danny Woodburn | Originele stemmencast: Tom Bosley, Field Cate, Tim Conway, Chris Coppola, Josh Flitter, Skyler Gisondo, Zachary Gordon, Richard Kind, Kaitlyn Maher, Liliana Mumy, Ty Panitz
Van pratende dieren hoeven we al lang niet meer op te kijken: niet alleen in geanimeerde vorm maar ook echte dieren “zien” we praten door middel van CGI. Soms is het resultaat nog wel aardig (‘Men in Black II’), veel vaker is het echter tenenkrommend en ontstijgt de humor het niveau van Andre van Duins “Animal Crackers” nauwelijks. Gelukkig is de serie over de Golden Retriever pups hierop tot nu toe een positieve uitzondering. Dat ligt echter grotendeels aan de doelgroep waarvoor de films gemaakt zijn: kinderen vanaf een jaar of vier tot een jaar of zeven smullen van de gekke capriolen van de vijf Buddies. Eerder verschenen al ‘Air Buddies’ (2006), ‘Snow Buddies’ (2008) en ‘Space Buddies’ (2009). Hierin redden smulpaap Bolle (Budderball), hiphopper Bink (B-Dawg), stoere Rosie (Rosebud), Buddha, de zen-hond, en Modder (MudBud), wiens naam ook al boekdelen spreekt, respectievelijk hun ouders van een ontvoering, doen op Alaska met een hondensleerace mee en reisden ze naar de maan. De serie is een spin-off van de filmreeks ‘Air Bud’, waarin vader Buddy een hoofdrol speelde.
Het was te verwachten: ‘Santa Buddies’ is de onvermijdelijke kerstfilm in de serie. Het gaat niet goed met Kerstmis. De Kerstman (George Wendt) maakt zich samen met zijn trouwe hond (!) Santa Pootje (Santa Paws) ernstig zorgen, want de ijspegel waarin alle kerstmagie zit, is flink aan het smelten. Wanneer het zoontje van Santa Pootje, Puppy Pootje, ontevreden over zijn leven op de Noordpool, besluit dat hij een gewone hond wil zijn, gaat het nog harder achteruit met de kerstmagie. Er moet snel iets gebeuren: meer mensen en kinderen moeten gaan geloven in de ware kerstgedachte, anders zou dit wel eens de laatste kerst kunnen zijn! Door zich in elf Eli’s (Danny Woodburn) vrachtwagen te verstoppen, komt Puppy Pootje terecht in het plaatsje Fernfield, waar toevallig de vijf Buddies ook wonen. Puppy Pootje gaat op zoek naar Bolle, want die heeft hij in het “ondeugende” boekje van de Kerstman zien staan (omdat Bolle de Thanksgiving kalkoen opgegeten heeft). Puppy Pootje denkt dat Bolle precies de hond is die hem kan leren hoe hij een gewone hond moet zijn. Bolle stelt Puppy Pootje voor aan zijn broertjes en zusje, maar Puppy Pootje zorgt er alleen maar voor dat de pups nog meer in de problemen komen en Puppy Pootje wordt weer weggestuurd. Ver komt hij echter niet, want de hondenvanger Stan Cruge (ook al schrijf je het anders, het klinkt nog steeds als Scrooge!) (gespeeld door Christopher Lloyd) neemt hem gevangen en plaatst hem in zijn asiel. In het asiel komt Puppy Pootje er achter wat Kerstmis echt betekent. Kunnen de Buddies hem redden en daarmee de viering van Kerstmis zeker stellen?
De vraag stellen is ‘m beantwoorden in een film als deze. Voor kinderen is deze kerstfilm wellicht fijn om in de stemming te komen, maar veel is er niet om ‘m aan te bevelen. De ‘makkers’ en ‘gabbers’ uitroepen zijn niet van de lucht, de decors zijn – zeker in de buitenscènes op de Noordpool – ronduit bedroevend en de CGI is zo slecht, dat het lijkt of er een groepje stagiairs aan het werk is gezet. De dieren staan vaak gewoon stil, of maken eenvoudige bewegingen: hoe dan ook, het komt niet overtuigend of natuurlijk over. Het verhaal is naast mager ook nog eens verwarrend. Waarom moeten de puppies eerst met de kerstslee cadeautjes rondbrengen, zonder de Kerstman maar met Puppy Pootje, waarna de Kerstman alles nog eens overdoet? Wat ook opvalt is dat, hoe voorspelbaar deze ook is, de verhaallijn over de hondenvanger en het zieke jongetje wiens liefste wens (een puppy voor kerst) uiteindelijk door Cruge vervuld wordt, meer indruk maakt dan de hele ‘de magische ijspegel smelt-het is een ramp-red Kerstmis- plot. ‘Santa Buddies’ oogt rommelig en onaf; er is gewoon weinig moeite gedaan om er iets van te maken. Kinderen in de kerststemming brengen is prima, en de boodschap van deze film mag er ook best ingehamerd worden, maar er zijn genoeg betere alternatieven te vinden dan dit wanproduct. Om deze te vinden hoeven ouders maar iets meer moeite te doen dan de filmmakers.
Monica Meijer