The Good Life (2010)
Regie: Eva Mulvad | 84 minuten | documentaire
De Denen hebben zich de laatste jaren sterk gepositioneerd in de wereld van de internationale documentaire. In 2010 gingen films als ‘Armadillo’ (Janus Metz) en ‘The Good Life’ (Eva Mulvad) in première op het International Documentary Festival Amsterdam. ‘The Good Life’ is inmiddels de zevende documentaire van filmmaakster Eva Mulvad en gaat over de relatie tussen de nuchtere moeder Mette en haar dromerige dochter Anne Mette. Ook gaat de film over de relatie tussen de bittere werkelijkheid en het verlangen naar een beter leven. Ooit was Anne Mette gewend aan het rijke, goede leven. Nu kunnen zij en haar moeder de huur van een klein appartement amper betalen. Samen met haar moeder verlangt Anne Mette naar vroeger, een tijd zonder zorgen.
Mulvad weet het nostalgische thema van verlangen uitstekend in beeld te brengen. Het dromen en verlangen naar vroeger kleurt de film, het is de leidraad van het verhaal. Filmisch wordt het verlangen weergegeven door het gebruik van archiefmateriaal. We krijgen beelden te zien van Anne Mette in haar jongere jaren, zonnebadend bij het zwembad van haar vaders grote villa. De herinneringen aan vroeger worden voelbaar gemaakt bij de kijker. Dit geeft de film een extra dimensie. Wanneer de camera uitzoomt zien we dat de beelden op een televisie worden bekeken, we zijn weer terug in de harde realiteit. Onder het genot van een wijntje, dat de vrouwen eigenlijk niet kunnen betalen, discussiëren ze over hoe goed ze het hadden. Door deze vorm van montage wordt er een mooi contrast gevormd tussen heden en verleden. Door een juiste timing is er sprake van een natuurlijke afwisseling tussen beelden waarin wordt geleefd, vooruitgekeken en teruggeblikt.
Inhoudelijk is ‘The Good Life’ iets te oppervlakkig. Er gebeurt niet zoveel. Anne Mette en haar moeder worden vooral binnenshuis gefilmd. Ze doen een boodschap, hangen voor de televisie en zijn in discussie met elkaar. Wanneer er iets gebeurt, lijkt het alsof dit min of meer in scène wordt gezet door de filmmaakster. Zo neemt Anne Mette plotseling het besluit om te solliciteren bij een makelaarsbedrijf, terwijl zij eerder in de film de uitspraak doet dat werken taboe is voor haar. Ook het bezoek aan de villa waar de vrouwen vroeger woonden, een terugblik op de vergane glorie, lijkt niet het idee te zijn van Anne Mette en haar moeder. Het is Mulvad die de vrouwen om filmische redenen meeneemt op avontuur.
Ondanks een tekort aan spectaculaire gebeurtenissen, blijft de film toch interessant en aangrijpend. Dit is juist te danken aan de simpelheid van de film: men kan zich makkelijk verplaatsen in het alledaagse leven van de twee vrouwen. De excentrieke uitspraken en verwende leefgewoonte van Anne Mette en moeder Mette maken de film tot een mooi, persoonlijk portret. Moeder en dochter vormen een bijzonder duo en vullen elkaar goed aan. Mulvad legt in de film dan ook de nadruk op de relatie tussen de twee verschillende persoonlijkheden. Het is een relatie die soms erg heftig wordt. De rustige, bejaarde moeder krijgt het zwaar te verduren. Anne Mette geeft haar moeder de schuld van de ellende waarin zij moet leven. Ten nadele van de film komt Anne Mette daardoor bij vlagen nogal irritant over. Met haar verwende gedrag komt ze over als een verouderde versie van Paris Hilton, een vrouw die graag haar eigen realitysoap had willen hebben. Met haar hoofdrol in ‘The Good Life’ heeft ze deels haar zin gekregen.
Misschien dat Anne Mette de media-aandacht ook wel een beetje verdient. Door alle belangstelling is ze weer even de prinses die zij zo graag wil zijn. Door deze documentaire is haar naam vereeuwigd. Eva Mulvad mag hiervoor worden bedankt. Hoewel de documentaire qua verhaal iets meer had kunnen bieden, is ‘The Good Life’ een mooi, persoonlijk portret over moeder, dochter en hun verlangen naar een beter bestaan.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3