The Grudge 3 (2009)
Regie: Toby Wilkins | 90 minuten | drama, horror, familie | Acteurs: Matthew Knight, Shawnee Smith, Mike Straub, Aiko Horiuchi, Shimba Tsuchiya, Emi Ikehata, Takatsuna Mukai, Johanna Braddy, Beau Mirchoff, Jadie Hobson, Marina Sirtis, Gil McKinney, Laura Giosh, Mihaela Nankova, Michael McCoy
Voor wie dacht dat filmmakers inmiddels wel in zouden zien dat er weinig eer of (financieel) succes meer te behalen valt aan het uitmelken van het Japanse “J-horror” genre waarin vloeken voorkomen die de fysieke vorm aannemen van bleke krijsende kindjes en onnatuurlijk bewegende meisjes met lange zwarte haren voor de ogen, heeft het mis. Zelfs de overbekende franchises worden niet met rust gelaten. ‘Ju-on’/’The Grudge’, na ‘Ringu/’The Ring’ de meest prominente J-horror serie, was een aardige film in zijn originele, Japanse incarnatie, en zelfs de Amerikaanse remake, met Sarah Michelle Gellar in de hoofdrol, was geen complete aanfluiting, wellicht omdat de regisseur van het origineel, Takashi Shimizu zich over de herbewerking ontfermde. Toch bleek ook de betrokkenheid van Shimizu geen garantie voor kwaliteit te zijn, toen hij besloot alle regels en een degelijk plot overboord te gooien om zoveel mogelijk enge gezichtjes en schrikmomenten te kunnen laten zien. Maar gek genoeg werd het er hierdoor allemaal niet enger op. De creatieve armoede was evident en de serie leek voorgoed te zijn doodgebloed. Veel slechter kon het immers niet worden. Nu is er dan ‘The Grudge 3’, een film die de bioscoop maar meteen heeft overgeslagen en probeert om de toeschouwer thuis nog enige rillingen te bezorgen. En: wat wil het geval? De film is nog niet eens zo beroerd. Met die rillingen valt het wel mee – mede omdat al die bleke, harige kindjes bijna een parodie zijn geworden – maar de film als geheel is een hele verbetering ten opzichte van ‘The Grudge 2’.
De voornaamste reden dat ‘The Grudge 3’ zo lang de aandacht weet vast te houden is de aandacht voor de personages, en de originele focus. Geen onnozele high school tieners, dit keer, die achter elkaar het onderspit moeten delven, of een saai onderzoek naar de oorsprong van het “geheim”. Nee, de nadruk ligt nu op een disfunctioneel gezinnetje en hun pogingen om hun hoofd boven water en de onderlinge band sterk te houden. Één van hen is inderdaad een tienermeisje, maar wel eentje die meer dan een paar hersencellen lijkt te hebben en niet keer op keer de verkeerde beslissingen neemt, zoals gewoonlijk in horrorfilms. Meteen in het begin al, wanneer het meisje samen met haar vriendje in de kamer belandt waar een vorig “grudge”-incident heeft plaatsgevonden, maken ze zich snel uit de voeten, waar ze normaal gesproken zouden blijven vrijen omdat het gevaar juist zo “opwindend” is. De andere gezinsleden zijn het kleine zusje met ademhalingsproblemen, en de oudere broer die huisbaas is van het appartementencomplex waar ze met zijn drieën verblijven. Het is een apart gezinnetje, maar wel één waar je als kijker om gaat geven. Ieder personage heeft zo zijn eigen achtergrond en problemen en komt als een authentiek persoon over. Regisseur Toby Wilkins neemt zijn tijd om hun situatie te schetsen en wanneer dan eerst het kleine meisje en dan de tienerdochter geconfronteerd worden met geesten en enge beelden, is de kijker ook daadwerkelijk angstig en bezorgd in hun plaats. Het is een uitstekende benadering, eentje die Spielberg al jaar en dag gebruikt. Of het nu gaat om avontuur, science fiction, of horror, het gezin en de personages, staan centraal. Wanneer er dan in een vergezochte film als ‘Poltergeist’ allerlei idiote dingen gebeuren is de toeschouwer lang bereid hier in mee te gaan.
Toch blijkt het horrorverhaal op zich weinig nieuwe, geïnspireerde paden voor zich te zien. Er zitten enkele interessante manifestaties van het kwaad in een van de kamers, en het is (of blijft, want een nieuw gegeven is het niet) een goede vondst om kinderspeelgoed – in dit geval een aardappelman – een aanwijzing te laten zijn voor de aanwezigheid van iets engs, maar de geijkte meisjes met lange haren, die ook het redelijk overbodige personage van arts Shawnee Smith blijkt te moeten overvallen, worden vermoeiend en verhaaltechnisch wordt er weinig schokkends of boeiends onthuld. Daarbij is het te betreuren dat er in de laatste akte van het verhaal ook een soort bezetenheid moet plaatsvinden om voor een extra impuls te zorgen. Maar misschien is er ook gewoon niets meer te halen uit dit concept en is dit ongeveer het beste wat er van te maken was. ‘The Grudge 3’ doet zijn best en valt, zeker voor een direct-naar-video-maaksel, erg mee.
Bart Rietvink