Three Kilometres to the End of the World – Trei kilometri pâna la capatul lumii (2024)
Regie: Emanuel Parvu | 104 minuten | drama, thriller | Acteurs: Bogdan Dumitrache, Ciprian Chiujdea, Laura Vasiliu, Valeriu Andriuta, Ingrid Berescu, Richard Bovnoczki, Alina Berzunteanu, Adrian Titieni, Vlad Brumaru, Radu Gabriel, Daniela Vitcu, Miruna Soare, Vlad Crudu, Vlad Ionut Popescu, Crina Semciuc, Bogdan Tulbure, Costel Zamfir, Catinca Hantiu, Visarion Udatu, Oana Matei, Florin Serbanescu, Laurentiu Bãnescu, Ana Novic, Bianca Anastasiu
Een jongen wordt bont en blauw geslagen in een dorp dat drie kilometer verwijderd is van alles wat vrij voelt. Maar het is pas als zijn ouders de waarheid ontdekken, dat de echte klappen vallen.
Emanuel Pârvu levert met ‘Three Kilometres to the End of the World’ een gelaagde vertelling af over een kleine Roemeense gemeenschap in de greep van geloof, schaamte en morele verstikking. De 17-jarige Adi keert tijdens een zinderend hete zomervakantie terug naar het dorp waar hij opgroeide. Wat volgt is een geleidelijke, beklemmende afbraak van zijn vrijheid — niet door geweld alleen, maar door de manier waarop dat geweld wordt verdedigd, gelegitimeerd en toegedekt.
Zoals de Dogma-beweging taboes aan het licht bracht via radicale filmvormen, zo heeft ook de Roemeense New Wave een eigen signatuur: lange takes, natuurlijke belichting, weinig muziek, en verhalen over gewone mensen in absurde of schrijnende situaties. Pârvu schaart zich met deze film moeiteloos naast makers als Cristian Mungiu (‘4 maanden, 3 weken & 2 dagen’), Cristi Puiu (‘The Death of Mr. Lăzărescu’) en Corneliu Porumboiu (‘Police, Adjective’).
Adi verschuilt zich voor de intolerantie van zijn omgeving. Maar wanneer hij op een nacht een jongen kust en wordt gezien, verandert zijn zomer in een nachtmerrie. Hij keert toegetakeld terug naar huis. Zijn ouders, onwetend over de aanleiding, vangen hem op — tot de ware toedracht duidelijk wordt.
Zijn vader, Dumitru, richt zijn woede aanvankelijk op zijn schuldeiser en zoekt steun bij de lokale politie, die bestaat uit slechts een handjevol mensen. Maar zodra hij de waarheid hoort over zijn zoon, laat hij zijn aanklacht vallen. “A beating and a fuck are two things you can’t take back,” zegt de politiechef. En zo wordt Adi, in plaats van beschermd, opgeofferd aan de morele orde van het dorp.
Met observerende scènes en afstandelijke kaders toont Pârvu een gemeenschap waarin roddel, religie en sociale controle in elkaar grijpen als onontkoombare mechanismen. De zwoele hitte hangt als een verstikkende deken over het dorp. De Donau-delta ademt ruimte, maar het dorp is een moreel moeras waar traditie en religie langzaam alles doen dichtslibben. De film zoomt niet in op het geweld zelf, maar op de reacties erna – hoe mensen de werkelijkheid kneden tot iets dat past binnen hun overtuigingen.
Hoewel Adi het middelpunt is van de haat, laat de film zijn stem nauwelijks doorklinken. Hij is de spiegel waarin de gemeenschap haar eigen angsten weerspiegeld ziet, maar wie hij echt is, blijft onzichtbaar. Zijn blik blijft zwartblauw, zijn lichaam beschadigd, maar zijn binnenwereld gesloten. De titel – ‘Three Kilometres to the End of the World’ – verwijst dan ook niet alleen naar een geografische grens, namelijk de afstand tussen het dorp en de stad Tulcea, maar ook naar het mentale vacuüm tussen Adi en de wereld waarin hij zichzelf mag zijn.
Pârvu’s mise-en-scène is gecontroleerd, soms zelfs iets te afgewogen. Sommige scènes lijken vooral ontworpen om het perfecte beeld dat de maker voor ogen had — maar dat streven naar vorm is voelbaar, en doet af aan de emotionele betrokkenheid. Toch is het scenario gelaagd en zorgvuldig opgebouwd, met een tragische logica waarin liefde omslaat in controle, en bescherming onmerkbaar verandert in onderdrukking.
In een wereld waar stilte gelijkstaat aan instemming, voelt Pârvu’s film als een noodzakelijke fluistering — die hopelijk luid genoeg klinkt om gehoord te worden.
Martijn Smits
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 8 mei 2025