Trilogy of Terror (1975)

Regie: Dan Curtis | 72 minuten | horror, thriller | Acteurs: Karen Black, Robert Burton, John Karlen, George Gaynes, Jim Storm, Gregory Harrison, Kathryn Reynolds, Tracy Curtis, Orin Cannon

Deze ‘Trilogy of Terror’ uit 1975 bevat drie horrorverhalen van de hand van regisseur Dan Curtis. Verhalen waarin de vrouwelijke hoofdrollen in de diverse verhalen alle door actrice Karen Black worden vervuld.

1. Julie

De student Chad raakt nogal onder de indruk van zijn lerares Julie. Hij vraagt haar mee uit en stopt drugs in haar drankje. Daarna maakt Chad foto’s van de bewusteloze Julie waarmee hij haar chanteert. Kwalitatief is dit het tweede verhaal in deze film. Een verhaal dat langdurig een geslaagd benauwend sfeertje heeft wanneer lerares Julie steeds meer het slachtoffer wordt van Chads chantagepraktijken en diens heerszuchtige gedrag. Ook een verhaal dat wanneer Chad zelf het een en ander voor zijn kiezen krijgt handig gebruik weet te maken van Julie’s duistere uitstraling, maar dat daarin ook, gezien het verloop van de voorgaande gebeurtenissen, als nogal plotseling en vergezocht overkomt. Afgezien daarvan wel een verhaal dat zonder meer de aandacht weet vast te houden.

2. Millicent and Therese

De zussen Millicent en Therese verschillen nogal van elkaar en hebben wederzijdse haatgevoelens. De kille en afstandelijke Millicent houdt zich het liefst afzijdig van alles en iedereen terwijl de flirterige en verleidelijke Therese het liefst de hort op is. Millicent is ervan overtuigd dat haar zuster het kwaad vertegenwoordigt en besluit haar met behulp van voodoo te vermoorden. Ze beseft echter niet dat zijzelf meer met haar zus verbonden is dan ze ooit had kunnen denken. Dit is het minste verhaal van de drie. De gedeeltelijke achtergrond van en de verstandhouding tussen de twee zussen wordt, mede als uitleg aan de kijker, te overtrokken uit de doeken gedaan wanneer Millicent tegenover de haar onbekende afspraak van Therese direct haar hart lucht. Er wordt te veel gepraat, de uitgangspunten zijn niet al te origineel en het wordt voor een beetje geoefende kijker wel wat voorspelbaar. Toch weet ook dit verhaal de aandacht vast te houden door de broeierige sfeer van onafwendbaar naderbij komend onheil en de opgeroepen nieuwsgierigheid aangaande wat er verder precies speelt tussen de twee zussen.

3. Amelia

Amelia komt huis met een nieuwe aankoop, een pop die een jager voorstelt. Op een bijgevoegd blad is vermeld dat de pop een geest bevat van een Zuni jager en dat de gouden ketting om de nek van de pop de geest opgesloten houdt. Later valt de ketting van de pop en komt Amelia erachter dat de tekst op het blad meer dan loze woorden zijn. ‘Amelia’ is het beste, spannendste en meest vermakelijke verhaal. Het komt weliswaar wat langzaam op gang, maar de schade wordt meer dan ingehaald. Geslaagd door de achtervolgingen en de confrontaties tussen Amelia en de kwaadaardige bloeddorstige pop. Er volgen hardhandige confrontaties waarin duidelijk de nodige humor verwerkt is. Evenals in het uiterlijk van de enge geluiden slakende pop waarvan dreiging uit gaat maar die in zijn maniakaal en bezeten bijt- en steekgraag gedrag gelijktijdig ook op de lachspieren werkt. Goed camerawerk ook wanneer het een en ander tijdens de aanvaringen vanuit de gezichtshoek van de pop weergegeven wordt.

Degelijke acteerprestaties van de diverse betrokkenen. Karen Black is in vorm wanneer ze de door haar vormgegeven personages met alle daarbij gepaard gaande verschillende karakters in de drie verhalen elk geloofwaardig weet neer te zetten. In ‘Millicent and Therese’ is het qua karakterverschillen wellicht iets te dik aangezet, maar gezien de ontknoping wel zo logisch. Ook keurig werk van de overige betrokkenen. Met name Blacks toenmalige echtgenoot Robert Burton als de verraderlijke en chanterende Chad in ‘Julie’ valt op, hoewel dit ook komt omdat hij ruim schermtijd krijgt toebedeeld. Verder is dit vooral Karen Blacks film, een film waarin duidelijk haar capaciteiten naar voren komen en die de kwaliteit van deze productie ook aanzienlijk goed doen.

Ondanks de aanwezige minpunten is deze ‘Trilogy of Terror’ een overwegend verdienstelijke trilogie. Niet zozeer door, met uitzondering van in enige mate het derde verhaal, de kijker dood te gooien met bloederige effecten, maar meer door een geslaagde opbouw van de spanning in de verhalen en het effectief vasthouden daarvan. ‘Trilogy of Terror’ kan als voorbeeld dienen dat speciale effecten en overmatig bloedvergieten niet per definitie nodig zijn om de aandacht vast te houden. Door de in de diverse verhalen gehanteerde insteek is het niet zozeer een horrorproductie, maar eerder een combinatie van een thriller en een horrorfilm. De film zal dan ook de liefhebbers van het minder heftige werk of de niet-horrorfans weten te boeien.

Frans Buitendijk