Un baiser papillon (2011)
Regie: Karine Silla | 108 minuten | drama | Acteurs: Valeria Golino, Elsa Zylberstein, Vincent Perez, Jalil Lespert, Nicolas Giraud, Cécile De France, Roxane Depardieu, Iman Perez, Veronica Novak, Serge Hazanavicius, Edith Scob, Jolhan Martin, Catherine Hiegel, Camille Thomas, Abdellah Moundy, Alaa Safi
‘Un baiser papillon’ brengt verschillende verhalen samen die qua thematiek wel het een en ander met elkaar gemeen hebben. Het gaat hier veelal over moederschap en eerlijkheid en oprechtheid in relaties, en dit zorgt soms voor magische en mooie, herkenbare momenten. Maar vaak is er ook te weinig betrokkenheid bij de personages en zijn de inzichten en emoties vlak. De filmstructuur met door elkaar en parallel aan elkaar lopende verhalen kan tot een dieper of groter inzicht te leiden maar het kan ook averechts werken omdat er te weinig tijd gespendeerd wordt met de personages en er teveel zijsprongen worden gemaakt. Dit laatste gebeurt helaas iets te vaak in ‘Un baiser papillon’.
Het voelt als een gemiste kans, want als de regisseuse de teugels iets meer had aangehaald, had het een emotionele en waarachtige film kunnen zijn. Er is nu helaas teveel dat afleidt. Zoals de nukken van het zwarte schaap Paul die, niet alleen dwarsligt in het leven van Billie en Vincent maar ook nog een vluchtige relatie aanknoopt met een hoertje en haar probeert te redden van haar pooier. Daarbij is de relatie tussen Alice en haar man nauwelijks uitgewerkt en zien we haar alleen ongelukkig door het leven gaan vanwege de kennelijke eentonigheid van hun Parijse leven (ze gaan ieder jaar naar dezelfde plek op zomervakantie en manlief koopt altijd dezelfde broodjes voor het ontbijt). De verlatingsangst van haar kind is potentieel interessant (hij is bang voor het donker, en dit is blijkbaar, zo vertelt een expert in de film, eigenlijk een angst voor de dood) maar ook de behandeling van deze problematiek blijft erg schetsmatig.
Dit geldt voor veel van de verhalen, die geen van alleen helemaal geslaagd zijn, maar allemaal wel mooie momenten kennen. Valeria Golino is kwetsbaar maar sereen als een vrouw die niet betutteld en zielig gevonden wil worden tijdens haar laatste levensdagen. Het is geen nieuwe benadering of wens, maar de wijze waarop zij haar gevoelens verwoord, is eenvoudig doch treffend: terwijl zij kijkt naar een mooie balletles van haar dochter, legt ze uit dat ze niet samen met ze wil sterven, ze wil samen met ze leven. Ze wil vooral de vreugde van het leven met ze voelen, en niet alles in het teken laten staan van de naderende dood. Ook mooi is haar “bekentenis” dat ze had verwacht dat ze ineens veel wijsheid zou krijgen op het moment dat de ziekte onomkeerbaar zou blijken, maar ze kon alleen maar aan haar boodschappenlijstje denken.
De kinderwens van Billie is, vervolgens, erg begrijpelijk, en frustrerend vanwege haar moeilijkheid om tot conceptie te komen, en de andere prioriteiten van haar vriend, die zich vooral verliest in zijn muziek (met name Vivaldi). Maar ook dit verhaal had dieper kunnen gaan en verzandt nu soms in melodrama en hysterie.
De muziek is prachtig, hoewel het geen originele soundtrack is. Los van het gebruik van een symfonie van Vivaldi voor de dirigeerklus van de man van Billie, is de soundtrack van Badalamenti al eens eerder gebruikt, voor David Lynch’s ‘The Straight Story’. Prima passend, dat wel.
Het is op zich mooi dat niet elk verhaal overdreven rooskleurig eindigt dat er voor verschillende personages nog wel een moeilijke weg te gaan zal zijn, maar, zoals zo vaak gebeurt in dit soort “mozaïekfilms” wordt aan het einde alles wel heel netjes tot een einde gesmeed, en is de snelle oplossing en hoopvolle wending aan ieder verhaal wat te geforceerd. Het zorgt er net iets teveel voor de bewustwording dat dit een film is met “symboliek” en goede intenties, en niet per se herkenbare stukjes uit het echte leven van echte mensen.
Bart Rietvink
‘Un baiser papillon’ verschijnt dinsdag 6 november 2012 op DVD.