Wheelie (2025)
Regie: Isis Cabolet | 86 minuten | drama | Acteurs: Samuel Beau Reurekas, June Yanez, Malou Gorter, Eva Laurenssen, Laura Bakker, Yasmina Abdelmoumen, Cheryl Ashruf, Julie Boellaard, Rosa Fie Driesen, Jamie Grant, Sarah Janneh, Chloé Leenheer, Nikki Manuputty, Anastasia Maslova, Michael Muller, Michiel Nooter, Ana Luisa Santos, Lizzy Staal, Larissa Stolk, Matti Stooker, Bram Suijker, Coby Timp, Konrad Unver, Clara van Kempen, Joy Wielkens, Olga Zuiderhoek
‘Wheelie’ raast als een nachtelijke rit zonder remmen – totdat alles tot stilstand komt. Maar het is ook een Telefilm, en Telefilms worden gemaakt voor televisie. Helaas is het precies dat wat de film blijft achtervolgen.
Reeza heeft alles: hij is knap, populair, feest, danst, blowt en documenteert zijn leven met een homevideo-camera. Hij is een symbool van grenzeloze jeugd, van een leven waarin plezier en vrijheid vanzelfsprekend zijn. Dan vertrekt hij naar Thailand voor een solovakantie met nog meer feesten, nog meer meisjes, nog meer drank. Het leven dendert door zonder remmen. En als de titel het niet weggeeft, dan verklapt de muziek het wel: er hangt iets onheilspellends in de lucht. Stomdronken keert Reeza terug van een avondje uit, een fatale wending volgt – en plots is dat onbezorgde leven voorbij.
Wat volgt, is een film die precies doet wat je verwacht. Reeza worstelt met zijn niet-functionerende lichaam en het besef dat hij verder moet. Uiteindelijk vindt hij een nieuwe richting—maar nergens doorbreekt de film de verwachtingen. Een film over iemand die in een rolstoel belandt, het moeilijk heeft en zijn leven weer oppakt, is alleen interessant als dat proces iets biedt wat je níét al vanaf het begin ziet aankomen.
Toch heeft de film zeker zijn momenten. Samuel Reurekas draagt de rol met natuurlijk charisma en een ontspannen, ogenschijnlijk moeiteloze energie. De scène met Reeza’s oma, die ook in een rolstoel zit en enkel ‘Paprika’ kan zeggen, gespeeld door Coby Timp, is de absolute winnaar. Ook de scène waarin Reeza en zijn moeder botsen, of wanneer hij op date gaat en je je plots moet afvragen hoe je de eerste move maakt in een rolstoel, zijn sterke momenten.
Maar ‘Wheelie’ blijft hangen in de rouw om het verleden zonder echt de stap naar het nieuwe te zetten. De lichte, soms komische toon houdt de film luchtig, maar voorkomt dat hij echt diep graaft in Reeza’s existentiële worsteling. De rolstoel is een obstakel, maar zelden een katalysator voor iets groters. De film heeft energie, een aanstekelijke stijl en een snelle montage, wat zeker een jong publiek zal aanspreken, maar blijft in de kern een aaneenschakeling van mood-achtige beelden- als een commercial zonder product.
‘Wheelie’ leeft op tempo, maar zonder echte diepgang. Het laat je misschien niet nadenken, maar wekt in elk geval de drang op om te ontsnappen – naar een bruisend leven, metal, een joint.
Martijn Smits
Waardering: 3
TV-release: 1 maart op NPO 3 & NPO Start