53 días de invierno (2006)
Regie: Judith Colell | 91 minuten | drama | Acteurs: Mercedes Sampietro, Aina Clotet, Alex Brendemühl, Silvia Munt, Joaquim de Almeida, Montserrat Salvador, Maria de la Pau Pigem, Celso Bugallo, Abel Folk, Imma Colomer, Xavier Pujolràs
Met een beetje goede wil kun je ‘53 días de invierno’ een omgekeerde mozaïekfilm noemen. Terwijl bij een gewone mozaïekfilm de verhaallijnen op het eind samenkomen, begint ‘53 días de invierno’ met een toevallige samenkomst waarna de betrokkenen voor altijd uit elkaar gaan. Die samenkomst vindt plaats op een winteravond, als een man en twee vrouwen, wachtend op de bus, getuige zijn van het achterlaten van een hond.
Die eerste scène zegt veel over de bedoelingen van regisseuse Judith Colell. Door zich te richten op drie willekeurige personages, geeft Colell aan dat de drama’s die hierop volgen ieders drama hadden kunnen zijn. De gebeurtenissen zijn dan ook uit het leven gegrepen: een celliste die in de steek wordt gelaten door haar geliefde, een vereenzaamde lerares die een vervelend ongeluk moet zien te verwerken, een beveiligingsbeambte die ondanks zijn harde werk maar nauwelijks kan rondkomen. En natuurlijk een achtergelaten hond die al of niet gered gaat worden. Die laatste symboliseert bovendien de belangrijkste boodschap van de film en vormt zo een pleidooi op poten voor wat meer barmhartigheid.
Alle gebeurtenissen vinden plaats gedurende de 53 winterdagen waarvan de titel rept. Steeds weer zien we kleine maar bijzonder veelzeggende fragmenten uit het leven van de drie hoofdpersonages. Een telefoontje dat enkel wordt gepleegd om een beminde stem te horen, een aanraking waaruit alle liefde is verdwenen, het oorverdovend geluid van krijt op een schoolbord. Die fragmenten tonen de eenzaamheid van de moderne stedeling en zijn verlangen naar steun en sympathie, een verlangen dat maar zelden wordt bevredigd. In ’53 días de invierno’ is zelfs een beetje affectie van een naaste nog teveel gevraagd.
Hoewel er de nodige pijnlijke zaken voorbijkomen, kent de film een minimum aan dramatisering. In dat opzicht lijkt hij wel wat op stijlgenoten ‘Los Lunes al Sol’ en ‘Te Doy mis Ojos’. Juist omdat de emoties er niet worden ingeramd leef je als toeschouwer volop mee met de personages. Wat verder nog bijdraagt aan het realisme zijn de handheld camera, de vlotte montage en het naturelle acteerwerk, waarbij vooral Aina Clotet indruk maakt als de jonge celliste Valèria. Het enige dat je regisseuse Colell kunt kwalijk nemen is dat zij het rauwe realisme niet tot het einde doorzet, zodat de finale een beetje geforceerd aanvoelt. Het is maar een klein smetje op een zeer geslaagd geheel.
Henny Wouters