Art of the Devil – Khon len khong (2004)
Regie: Tanit Jitnukul | 96 minuten | horror, thriller | Acteurs: Supakson Chaimongkol, Arisa Will, Somchai Sathutham, Somchai Sathutham,
Als kleuter heb je het vast met veel plezier gedaan: knippen en plakken. Een beetje met een kwast in de lijmpot dopen en je uitgeknipte plaatjes op een vel papier plakken, heerlijk was dat. De volgorde of het eindresultaat maakte je niet zoveel uit. Het bezig zijn met ‘grote mensen dingen’ als lijm en een schaar was al spannend genoeg. Uiteindelijk ging je vol trots naar huis toe om je ouders te laten zien wat je had gemaakt.
Waarom bovenstaande inleiding relevant is voor een film is niet zo vreemd als het klinkt. Zeker niet in het geval van het Thaise ‘Art of the Devil’. Het achteloos achter mekaar plakken van onsamenhangende beelden en plaatjes is precies wat regisseur Tanit Jitnukul heeft gedaan met deze film. Leuk voor haar trotse ouders, maar voor de cinematofiel is het minder leuk. De montage is onnavolgbaar op een verkeerde manier. Vol verwarring en verbazing blijf je achter als de 96 minuten durende horrorfilm voorbij is. Niet geheel onbelangrijke vragen als ‘Waar ging dit over?’ en ‘Huh?’ zwerven in je geest rond. ‘Art of the Devil’ gaat over een jonge vrouw (Chaimongkol) met een turbulent verleden. Nadat haar minnaar haar dumpt om uiteindelijk voor zijn gezin te kiezen, slaan alle stoppen door. De dame gebruikt zwarte magie om de man te vervloeken. De vloek werpt zijn vruchten af en binnen no time zijn haar geliefde en z’n gehele familie van deze aardbol verdwenen. Maar de feeks wil meer, meer wraak. Als de vrouw een aantal afstammelingen van de familie vindt, besluit ze ook hen een kopje kleiner te maken. Als haar schoondochter de snode plannen van de vrouw ontdekt gaat ze samen met een journalist op zoek naar de origine van de vloek. Een race tegen de klok begint. Voordat je het verhaal ook maar een beetje doorhebt is de film alweer bijna afgelopen.
Tanit Jitnukul legt niets uit en gooit je in het diepe. Op zich geen punt, maar als je je film zo fragmentarisch opbouwt is een beetje begeleiding geen overbodige luxe. Zo wordt de rol van de man die de zwarte magie uitspreekt nooit duidelijk. Waarom is er een tovenaar die zwarte magie op bestelling uitvoert? Wat bezielt hem? De regisseur geeft geen antwoord op die vraag. Ook de rol van de journalist blijft vaag, de man duikt af en toe vanuit het niets op. Als de vriendinnenclub van de heldin halverwege de film ineens wordt genegeerd besef je dat er iets vreselijk mis is gegaan in het script. Waarschijnlijk is er een bladzijde uit het draaiboek gesneuveld. Dat de karakters nooit worden uitgediept doet de film weinig goeds. Je kijkt naar woest uit hun ogen kijkende personen die ogenschijnlijk ongeïnteresseerd alle ellende over zich heen laten gaan. Pas als de helft van hun gezin is uitgedund leven ze een beetje op. De cast acteert emotieloos. Sympathie opbrengen voor de acteurs is niet mogelijk, omdat je ze nooit leert kennen. Om de kijker bij de les te houden kiepert Tanit Jitnukul af en toe wat horrorscènes in haar productie. Omdat er geen spanningsboog te vinden is in dit verhaal komen die griezelmomenten bevreemdend en ongepast over. Op een mutilatiescène en een verbranding na is het griezelgehalte van ‘Art of the Devil’ bijzonder zwak. Ook de aanwezigheid van een blond ‘The Ring’ meisje lijkt puur voor financiële doeleinden te zijn aangewendt. Waarom het wicht in het witte jurkje voorbij komt is een raadsel.
Je zult het wel begrepen hebben: ‘Art of the Devil’ is een wanproduct. Een film die niet te volgen is door vreemde scriptschrijverij, een onbegrijpelijke montage en lege personages. Alsof de film zelf vervloekt is met zwarte magie. Om deze vloek, die genadeloos anderhalf uur van je leven afsnoept, af te wenden is het raadzaam om met een grote boog om deze titel heen te lopen.
Frank v.d. Ven